Narastające zjawisko oporności na chemioterapeutyki azolowe w leczeniu infekcji grzybiczych, w tym infekcji pochwy, skłania to do poszukiwania innych, bezpiecznych związków chemicznych o udowodnionym działaniu przeciwgrzybiczym, takich jak np. kwas borny czy miedź.

Na przestrzeni lat obserwowany jest stały wzrost występowania infekcji grzybiczych. W 90% czynnikiem etiologicznym są zakażenia drożdżakami (Candida albicans – ponad 200 szczepów), niezależnie od szerokości geograficznej jest to jedno z najczęstszych zakażeń, z którym pacjentki zgłaszają się do ginekologa. O ile w Polsce szacuje się, że infekcje drożdżakami występują znacznie rzadziej niż zakażenia bakteryjne pochwy, to dane dotyczące sprzedaży leków przeciwgrzybiczych w polskich aptekach przeczą tej obiegowej opinii.

W niektórych krajach europejskich, zwłaszcza w obszarze basenu Morza Śródziemnego, grzybica i bakteryjna waginoza (BV) występują w porównywalnym stopniu. We Włoszech drożdżyce sromu i pochwy są najczęstszą diagnozowaną infekcją przez ginekologów.

Infekcje Candida mogą dotyczyć jednego narządu, np. pochwy, sromu, żołędzi, napletka, albo zakażenie drożdżakami może być wielonarządowe i dotyczyć błon śluzowych, m.in. gardła lub obszarów skóry.  Najczęściej do nawrotowych nadkażeń (40–50%) dochodzi w drodze endogennej, a źródłem zakażenia jest dolny odcinek przewód pokarmowego, w którym bytują  grzyby z rodziny Candida i non-candida. Do chwili kiedy obecność drożdżaków nie przekracza wartości 10³ w jelicie grubym, nie obserwuje się wzrostu infekcji tymi patogenami. Rzadko drożdżaki z rodzaju Candida są przyczyną za­palenia cewki moczowej oraz pęcherza moczowego. Zakażenie drożdżakami poza błonami śluzowymi może także obejmować skórę pachwin, fałdy skórne, obszary pod piersiami  i okolicę anogenitalną.