Wszawica spowodowana przez wesz ludzką jest nadal światowym problemem, przy czym postępowanie lecznicze może być przeprowadzone w warunkach domowych. Wyróżniamy trzy typy wszawicy: głowowa, łonowa i odzieżowa. Najczęściej do przeniesienia pasożytów dochodzi w miejscach publicznych, takich jak szkoły czy publiczny transport. W leczeniu wszawicy stosuje się preparaty na bazie: permetryny, dimetikonu, alkoholu benzylowego, pyretryny oraz składników pochodzenia naturalnego.

Wszawica jest chorobą pasożytniczą wywoływaną przez należącą do stawonogów: wesz głowową (Pediculus humanus capitis), wesz łonową (Phthirus pubis) i wesz odzieżową (Pediculus humanus vestimenti), które towarzyszą człowiekowi we wszystkich strefach klimatycznych.

Dorosła wesz ma 2-4,7 mm i jest barwy biało-brązowej. Każdego dnia składa od 5 do 10 jasnożółtych jaj wielkości ok. 1 mm, mocno przytwierdzonych do nasady włosów, z których wykluwają się larwy po 4-14 dniach. Po ok. 35 dniach dorosłe osobniki zdychają. Wesz jest owadem bezskrzydłowym o spłaszczonej budowie. Porusza się wyłącznie poprzez pełzanie – nie potrafi skakać, dlatego do zakażenia może dojść jedynie przez bezpośredni kontakt lub ewentualnie unoszenie się pod wpływem ciepłego powietrza.

Zdawałoby się, że wszawica to choroba dawnych czasów, wywodząca się z brudu, biedy i patologii. Należy jednak mieć na uwadze, że wesz ludzka, kolonizując człowieka, nie dokonuje wyboru na podstawie statusu społecznego. Wszawica może być „pamiątką z wakacji” po pobycie w pensjonacie, na kolonii, obozie, jak też pojawić się po skorzystaniu ze środków komunikacji zbiorowej.

Zachorowalność na wszawicę wiąże się z nowoczesnym trybem życia – wzrostem liczby ludności, większym i szybszym przemieszczaniem się. Jej podstawowymi objawami są: drapanie się, obecność wszy na grzebieniu, występowanie wszy lub ich larw we włosach, a także powiększone węzły chłonne.

Wesz ludzka była poddana licznym badaniom przez światowej klasy biologa prof. Rudolfa Weigla, czterokrotnie nominowanego do Nagrody Nobla. Uratował on dziesiątki naukowców, młodzieży akademickiej i licealnej w trakcie okupacji niemieckiej dzięki włączeniu ich do badań z użyciem wszy ludzkiej.

Wszawica nie znajduje się w wykazie chorób zakaźnych. Jej przypadki nie są objęte zakresem działań organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Zwalczanie wszawicy zależy od działań epidemicznych realizowanych np. przez placówki opiekuńczo-wychowawcze i kadrę medyczną. Niestety często wszawica pozostaje tematem tabu.