β-blokery, statyny i diuretyki  charakteryzują się korzystnym, udowodnionym w badaniach klinicznych działaniem w chorobach układu krążenia. Pomimo niewątpliwej skuteczności tych leków istnieją doniesienia o ryzyku wystąpienia cukrzycy typu 2 w trakcie prowadzonej terapii. W najnowszym wydaniu British Medical Journal zostały opublikowane wyniki badania NAVIGATOR, przeanalizowane ponownie pod kątem wpływu stosowania β-blokerów, diuretyków tiazydowych oraz statyn na ryzyko wystąpienia świeżej cukrzycy typu 2 u pacjentów z nieprawidłową tolerancją glukozy.

W badaniu wzięło udział 5640 chorych nieleczonych wcześniej β-adrenolitykiem, 6346 pacjentów nieleczonych lekiem moczopędnym, 6146 nieleczonych statyną oraz 6294 nieprzyjmujących blokera kanału wapniowego. Rozpoczęcie leczenia inhibitorem kanału wapniowego stanowiło neutralną metabolicznie grupę kontrolną.

W trakcie 5-letniej obserwacji leczenie β-blokerem zostało zastosowane u 915 chorych (16,2%), diuretykami u 1316 pacjentów (20,7%), statynami u 1353 chorych (22,0%) oraz inhibitorami kanału wapniowej u 1171 pacjentów (18,6%). W badaniu diagnozowano cukrzycę według obowiązujących wytycznych. Po uwzględnieniu wyjściowej charakterystyki poszczególnych grup okazało się, iż stosowanie statyn i diuretyków związane jest z istotnie zwiększonym ryzykiem wystąpienia świeżej cukrzycy (HR 1.23, 95%  CI 1.06 – 1.44; 1.32, 95% CI 1.14 – 1.48). Dla β-adrenolityków oraz inhibitorów kanału wapniowego nie zaobserwowano takiej zależności (HR 1.10, 95% CI 0.92 – 1.31; 0.95, 95% CI 0.79 – 1.13).

Wśród chorych z nieprawidłową tolerancją glukozy i innymi sercowo-naczyniowymi czynnikami ryzyka oraz wielokrotnymi oznaczeniami poziomu glukozy we krwi (według aktualnych standardów diagnozowania cukrzycy typu 2), stosowanie diuretyków oraz statyn istotnie zwiększało ryzyko wystąpienia świeżej cukrzycy typu 2. Dla β-blokerów również zaobserwowano wzrost ryzyka wystąpienia cukrzycy, ale nie było ono statystycznie istotne.