Rosnące zainteresowanie możliwością zastosowania koenzymu Q10 (CoQ10) w praktyce klinicznej wynika z dużego potencjału tego związku w zakresie działania antyoksydacyjnego. Endogenny CoQ10 (syn. 2,3-dimetoksy-5-metylo- 6-poliprenylo-1,4-benzochinon, ubichinon, ubidekarenon) pełni w komórkach wiele istotnych funkcji: jest koenzymem dla enzymów mitochondrialnych i ważnym elementem łańcucha oddechowego, warunkującym sprawny przebieg przemian energetycznych.

Zawartość CoQ10 w organizmie uzależniona jest od wielu czynników. Maksymalne stężenie w tkankach człowieka występuje ok. 20. r.ż, a następnie wraz z postępującym procesem starzenia zmniejsza się sukcesywnie z roku na rok.

Także niewystarczająca podaż substratów egzogennych potrzebnych do wewnątrzustrojowej produkcji CoQ10, jak również niektóre schorzenia czy przyjmowanie leków (związków sulfhydrylowych, leków przeciwnowotworowych, statyn) prowadzą do osłabienia biosyntezy tego związku.

Pula koenzymu Q10 może być uzupełniana poprzez suplementację. Zmniejszenie niedoborów CoQ10 we krwi i mięśniu sercowym przekłada się na wzmożenie aktywności enzymów mikrosomalnych i produkcję związków wysokoenergetycznych, co usprawnia procesy bioenergetyczne zachodzące w komórkach. Obserwacje kliniczne wskazują, że stosowanie CoQ10 może przynosić pozytywne efekty w przypadku chorób nowotworowych, neurodegeneracyjnych oraz cukrzycy typu 2. Jednak najwięcej korzyści z suplementacji odnoszą pacjenci z szeroko rozumianymi schorzeniami układu sercowo-naczyniowego.