Od 1 listopada degareliks (Firmagon) jest w Polsce refundowany. 6 listopada 2012 r. grupa ekspertów z dziedziny onkologii i urologii przygotowała wspólne stanowisko na temat stosowania leków z grupy agonistów i antagonistów GnRH u chorych na raka gruczołu krokowego.

Stanowisko zakłada, że:

Antagoniści GnRH powinni być stosowani u chorych z zaawansowanym procesem nowotworowym, u których konieczne jest uzyskanie szybkiego obniżenia poziomu testosteronu do poziomu kastracyjnego w związku z wysokim ryzykiem istotnych klinicznie powikłań: ból kości, zastój moczu w górnych drogach moczowych i powikłania sercowo-naczyniowe.  Stanowisko to zostanie przesłane na ręce Ministra Zdrowia oraz Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, a także przekazane urologom i onkologom jako rekomendacja do stosowania w codziennej praktyce klinicznej.

Degareliks jest lekiem z grupy antagonistów GnRH. Powoduje spadek stężenia testosteronu w ciągu 72 godzin od jego podania do wartości 0,24 ng/mL.

Przeprowadzone badania wykazały, że przy ponad 2-letniej medianie okresu obserwacji ryzyko względne dla przeżycia bez progresji biochemicznej (wzrost stężenia PSA) u chorych po zastosowaniu degareliksu zmniejszyło się w porównaniu z leczeniem leuproreliną (0,20 wobec 0,08) i różnica ta była znamienna statystycznie (p = 0,003).

Podobną poprawę zaobserwowano w podgrupie chorych z wyjściowym stężeniem PSA powyżej 20 ng/mL. W pierwszym roku leczenia czas do wystąpienia PSA na poziomie 20 ng/mL był dłuższy w przypadku degareliksu w porównaniu do leuproreliny u 25% chorych (407 dni wobec 303 dni; p = 0,085), a w przypadku analizy powyżej jednego roku różnice okazały się istotne statystycznie (514 dni wobec 303 dni; p = 0,01). Po pierwszym roku leczenia degareliksem stwierdzono znacząco mniejsze ryzyko progresji biochemicznej i zgonu w porównaniu z leczeniem leuproreliną. Po zmianie leku z leuproreliny na degareliks odnotowano mniejszy odsetek progresji biochemicznej, zgonów i niekorzystnych objawów ze strony układu kostnego, znaczący statystycznie spadek wartości zasadowej fosfatazy sterczowej, co sugeruje wydłużenie czasu przeżycia do wystąpienia progresji choroby i wystąpienia nowych zmian kostnych oraz przekłada się bezpośrednio na znacznie lepszą jakość życia chorych.

Analiza retrospektywna wykazała, że w przypadku chorych z wyjściowym stężeniem PSA powyżej 20 ng/mL (choroba uogólniona o wysokim ryzyku) czas przeżycia do progresji był znamiennie dłuższy w ramieniu z degareliksem niż z leuproreliną (514 dni wobec 303 dni, p = 0,01). Progresja w ramieniu z degareliksem może być opóźniona o 7 miesięcy w porównaniu z agonistą

Krótki okres półtrwania PSA (szybsza redukcja), który wynosi 0,5 miesiąca lub jest krótszy, wiąże się znacząco z wydłużeniem czasu przeżycia wolnego od progresji biochemicznej.