Szczególna rola potasu i magnezu w organizmie wynika z ich zaangażowania w utrzymanie potencjału błonowego, będącego warunkiem pobudliwości komórek. Jony potasu mogą swobodnie dyfundować przez błonę komórkową, jednak dzięki zależnej od ATP pompie sodowo-potasowej są one stale, aktywnie wpompowywane do cytoplazmy, natomiast jony sodu są dzięki tej pompie aktywnie usuwane na zewnątrz komórki (trzy usuwane jony sodu wymieniane są na trzy kationy potasu).

W efekcie wnętrze komórki jest ujemnie naładowane w stosunku do płynu zewnątrzkomórkowego, a wytworzony w ten sposób potencjał spoczynkowy umożliwia przewodzenie impulsów nerwowych, będących tak naprawdę falą depolaryzacji błony neuronu, związaną z otwarciem kanałów sodowych i gwałtownym napływem sodu do wnętrza komórki.