Alergia to nieprawidłowa reakcja nadwrażliwości na alergeny, które powszechnie występują w środowisku i dla większości osób są nieszkodliwe. W ostatnich latach w Polsce oraz w innych krajach na świecie notuje się znaczący wzrost zachorowań na choroby alergiczne.

Ból gardła jest jedną z najczęstszych dolegliwości, na jaką skarżą się pacjenci. Jego główną etiologię stanowią choroby infekcyjne z wirusami na czele. Dotyczyć on może każdej grupy wiekowej pacjentów. Terapia bólu gardła ma z założenia charakter objawowy. W czasie większości chorób, w tym przeziębień, stanowi ważny element leczenia wspomagającego. 

Zakażenia układu moczowo-płciowego są jedną z głównych przyczyn zgłaszania się chorych do lekarzy. W artykule przedstawiono – na podstawie wybranych zagadnień o znaczeniu praktycznym – udoku mentowaną skuteczność preparatów z owoców żurawiny w profilaktyce oraz terapii przedmiotowych zakażeń

U mężczyzn po zawale serca dochodzi do istotnej redukcji aktywności seksualnej. Ma to związek z częstym występowaniem w tej grupie chorych naczyniopochodnych zaburzeń erekcji, a także z pogorszeniem ogólnego stanu fizycznego i psychicznego pacjenta. Na czynniki te nakłada się błędne przekonanie, jakoby seks po zawale był zachowaniem niosącym wysokie ryzyko wystąpienia niepożądanych reakcji ze strony układu sercowo- naczyniowego. 

Wielu lekarzy klinicystów wykazało, że pacjenci z produktywnym i nieproduktywnym kaszlem (włączając zespół ściekania śluzu po tylnej ścianie gardła) mają zwiększoną wrażliwość na takie czynniki, jak antygeny, wirusy, bakterie i przeziębienie. Dotyczy to również chorych cierpiących na rozstrzenie oskrzeli i stan zaostrzonego przewlekłego zapalenia oskrzeli.

Zaburzenia lipidowe stanowią jeden z najlepiej poznanych czynników ryzyka chorób układu krążenia. Na podstawie przeprowadzonych w Polsce badań epidemiologicznych dotyczących hiperlipidemii można wysunąć wniosek, że wielu pacjentów nie jest świadomych swojej choroby, a część z tych, którzy są świadomi, nie podejmuje leczenia. Również zbyt mało pacjentów osiąga pożądane stężenia lipidów według wytycznych ESC/EAS 2011.

Choroby bakteryjne wieku dziecięcego stanowią ok. 20% chorób skóry. Wzrost zachorowań obserwuje się w okresie wiosenno-letnim. Związane jest to ze zwiększeniem występowania czynników sprzyjających rozwojowi bakterii. Do czynników tych należą: wysoka temperatura powietrza, nadmierne pocenie skóry, zwiększona urażalność powłok ciała. Mimo większego dostępu do środków higieny i poprawy warunków bytowych, liczba zachorowań utrzymuje się na stałym poziomie od kilkudziesięciu lat. Zdecydowanie uległa poprawie skuteczność leczenia.

Łuszczyca jest przewlekłą chorobą hiperproliferacyjną skóry o podłożu zapalnym. Charakteryzuje się występowaniem swędzących i bolesnych zmian skórnych, obejmujących różowe wykwity z dobrze odgraniczonymi brzegami, pokryte srebrnobiałymi łuskami z martwych komórek. W leczeniu łuszczycy stosuje się preparaty miejscowe, fototerapię, leki systemowe oraz preparaty do codziennej pielęgnacji skóry. W ich skład wchodzą substancje o działaniu złuszczającym, hamującym podziały mitotyczne, nawilżającym oraz regenerującym.

Zaburzenia lipidowe to najczęściej występujące i w dodatku modyfikowalne czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, będących główną przyczyną zgonów, inwalidztwa i rosnących kosztów ochrony zdrowia w większości populacji europejskich. Poprzez wykonanie profilu lipidowego możemy konkretnie wskazać rodzaj zaburzeń i podjąć odpowiednie leczenie. Postępowanie niefarmakologiczne (dieta, styl życia) określa się jako podstawową i zarazem najważniejszą strategię w leczeniu dyslipidemii oraz profilaktyce miażdżycy i jej wtórnych konsekwencji – zawału serca, udaru mózgu. Połączenie tego typu działań z farmakoterapią, stosowaną w znacznych, trudnych do opanowania zaburzeniach lipidowych, pozwala również na zmniejszenie dawek leków, a tym samym niweluje możliwe działania niepożądane.

Farmaceuta odgrywa bardzo ważną rolę w procesie leczenia pacjenta. Powinien dysponować wiedzą, czy za błahym skaleczeniem nie kryje się widmo komplikacji związanych z chorobami towarzyszącymi. Należy pamiętać, iż nie wszystkie rany goją się w ten sam sposób. We wszystkich przypadkach należy dobrać właściwy rodzaj terapii, aby maksymalnie zwiększyć możliwość gojenia się rany. Wyboru opatrunku dokonuje się zgodnie z klasyfikacją ran według TIME. Bardzo szerokie spektrum produktów umożliwia zastosowanie odpowiedniego sposobu leczenia, a ocena rany wg TIME pomaga rozpoznać przeszkody, przez które rana nie może się skutecznie goić.

Autor przedstawia możliwości wypracowania integracji narodowego systemu medycyny tradycyjnej w systemie opieki zdrowotnej, na przykładzie systemu w Korei Południowej. Stara się przybliżyć czytelnikom zagadnienia Tradycyjnej Medycyny Koreańskiej (TKM), jej współczesne zastosowanie i możliwości terapeutyczne. Przedstawiono też krótko odmienność systemu edukacji personelu medycznego, lekarzy i farmaceutów Tradycyjnej Medycyny Koreańskiej, który jest niezależny od systemu studiów medycznych „zachodnich” w Korei i inny od typowych studiów medycznych w Polsce i Europie. Zaprezentowany system wymagał wielu lat prac legislacyjnych, chociaż doprowadził do wypracowania oryginalnego modelu, który funkcjonuje w społeczeństwie kraju zbliżonego wielkością do Polski. Przybliżono też krótko zakres prac badaw czych i rozwojowych prowadzonych w Korei w dziedzinie medycyny tradycyjnej.

Rezultaty licznych badań dowodzą, że nadciśnienie tętnicze jest szeroko rozpowszechnione, niedostatecznie leczone i kontrolowane. Nadciśnienie powoduje wiele powikłań, takich jak choroba niedokrwienna serca, udar mózgu i schorzenia nerek. Choroba ta stanowi globalne wyzwanie zdrowotne, zwłaszcza w krajach rozwijających się ekonomicznie. Aby lekarze mogli podejmować najlepsze decyzje terapeutyczne, konieczne jest stałe śledzenie licznych informacji dotyczących leczenia hipotensyjnego. Europejskie Towarzystwo Nadciśnieniowe (ESH) i inne organizacje medyczne uważają za konieczne obniżenie ciśnienia tętniczego do wartości < 140/90 mm Hg. Artykuł przedstawia pięć głównych grup leków hipotensyjnych oraz monoterapię i leczenie złożone z kilku leków hipotensyjnych. Zwrócono szczególną uwagę na nowe dane pozwalające lepiej kontrolować nadciśnienie tętnicze. Omówiono terapię nadciśnienia tętniczego opornego i nadciśnienia w ciąży.

Dostarczenie odpowiedniej ilości witamin i składników mineralnych nie jest łatwe u dzieci. Zdarza się, że ze względu na wykluczenie jednej lub kilku grup produktów spożywczych z codziennej diety dochodzi do rozwoju niedoborów, które mogą mieć poważne konsekwencje dla zdrowia. W artykule przedstawiono przegląd istotnych dla rozwoju młodego organizmu substancji: witaminy D, witaminy C oraz innych związków wspomagających odporność. Omówiono także rolę probiotyków w przywracaniu równowagi flory jelitowej w świetle przewodu pokarmowego.

Żelazo i cynk należą do głównych mikroelementów organizmu ludzkiego. Żelazo, wchodząc w skład hemoglobiny i mioglobiny, umożliwia transport tlenu w organizmie. Dzięki występowaniu na dwóch stopniach utlenienia (Fe+2 i Fe+3) bierze udział w wielu reakcjach enzymatycznych, które opierają się na wymianie elektronów (m.in. oddychanie komórkowe, ochrona przed stresem oksydacyjnym). Niedobór żelaza w organizmie objawia się obniżeniem stężenia hemoglobiny we krwi, powodując niedokrwistość. Nadmiar żelaza związany jest na ogół z dziedziczną hemochromatozą lub schorzeniami wątroby. Cynk jest kofaktorem ok. 400 enzymów istotnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu, m.in. anhydrazy węglanowej wchodzącej w skład erytrocytów oraz polimerazy DNA i RNA, enzymów biorących udział w transkrypcji i replikacji materiału genetycznego. Deficyt cynku w ustroju powoduje zaburzenia układu immunologicznego, rozrodczego i nerwowego. Nadmiar cynku w organizmie występuje sporadycznie, objawiając się wzrostem poziomu cholesterolu, obniżeniem odporności i zahamowaniem wzrostu oraz problemami dermatologicznymi. Poniższy artykuł prezentuje przegląd literatury naukowej na temat roli biologicznej żelaza i cynku oraz ich metabolizmu.

Płukanie jam nosa oraz zatok przynosowych izotonicznymi lub hipertonicznymi roztworami soli pełni ważną rolę w leczeniu wielu schorzeń górnych dróg oddechowych, m.in. ostrego i przewlekłego zapalenia zatok przynosowych, alergicznego nieżytu nosa, stanów po zabiegach chirurgicznych w obrębie nosa i zatok, a także katarów i przeziębień. W licznych badaniach klinicznych potwierdzono, iż aplikacja roztworów soli fizjologicznej lub wody morskiej wpływa korzystnie na funkcje fizjologiczne nabłonka migawkowego wyściełającego górne drogi oddechowe, poprzez poprawienie efektywności transportu śluzowo-rzęskowego, usunięcie patogenów oraz zmniejszenie obrzęku i miejscowego stanu zapalnego. Poniższy artykuł stanowi przegląd badań klinicznych na temat skuteczności aplikacji roztworów soli w stanach zapalnych i infekcjach górnych dróg oddechowych o różnej etiologii.