Streszczenie

Leki roślinne są powszechnie stosowane w leczeniu schorzeń układu pokarmowego. W wielu badaniach klinicznych wykazano korzystne efekty działania mięty pieprzowej w dyspepsji, rumianku pospolitego w stanach skurczowych przewodu pokarmowego, imbiru w nudnościach i wymiotach, lukrecji w chorobie wrzodowej, ostropestu w leczeniu przewlekłych chorób wątroby. Fitoterapia jest również skuteczna w biegunce i zaparciach. Rolą lekarzy i farmaceutów jest informowanie pacjentów o działaniach niepożądanych i interakcjach surowców roślinnych z lekami syntetycznymi. Fitoterapia zaburzeń trawiennych wymaga dalszej oceny bezpieczeństwa i skuteczności.

Streszczenie

Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS) jest cyklicznie występującym zaburzeniem powszechnie występującym wśród kobiet w wieku reprodukcyjnym. Etiologia PMS nie jest do końca wyjaśniona. PMS charakteryzuje się objawami somatycznymi i afektywnymi, występującymi konsekwentnie podczas fazy lutealnej cyklu miesiączkowego. Objawy takie jak nastrój depresyjny, wybuchy gniewu, drażliwość, niepokój, splątanie, wycofanie społeczne, tkliwość piersi, wzdęcia, bóle głowy i obrzęki, ustępują w kilka dni po rozpoczęciu krwawienia miesięcznego. Najcięższą postać PMS określamy mianem przedmiesiączkowych zadurzeń dysforycznych (PMDD).

W pierwszej kolejności kobietom z rozpoznaniem PMS lub PMDD powinny być zalecane: zmiana stylu życia oraz aktywność fizyczna. U kobiet z ciężkim PMS oraz z PMDD, u których konieczne jest zastosowanie leczenia farmakologicznego, lekami pierwszego rzutu są selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny(SSRI).Terapia hormonalna hamująca owulacje jest alternatywą w razie nieskuteczności SSRI. Leki przeciwlękowe, spironolakton oraz niesteroidowe leki przeciwzapalne są stosowane jako leczenie wspomagające w łagodzeniu objawów PMS.

Streszczenie

Nieżyt nosa i zatok przynosowych jest często bagatelizowaną dolegliwością, tymczasem u wielu chorych powoduje znaczące obniżenie jakości życia, wiąże się z zaburzeniem relacji społecznych, a w skali globalnej jest bardzo obciążający finansowo dla systemów opieki zdrowotnej. Patogeneza nieżytu może mieć tło infekcyjne, alergiczne, strukturalne, polekowe, hormonalne czy naczynioruchowe. W farmakoterapii stosuje się glikokortykosteroidy donosowe, leki obkurczające naczynia błony śluzowej, antybiotyki, jeśli są do nich wskazania, leki przeciwleukotrienowe i antyhistaminowe. Wspomagająco mogą działać preparaty nieuwzględnione w oficjalnych wytycznych, jak roztwory soli morskiej czy mukolityki pochodzenia naturalnego.

Streszczenie

Pieluszkowe zapalenie skóry jest jednym z najczęstszych problemów dermatologicznych występujących u niemowląt w 1. roku życia. Delikatna skóra niemowlęcia jest szczególnie narażona na podrażnienia i różnorodne stany zapalne, a konsekwencją może być nadkażenie przez grzyby Candida. W leczeniu najważniejszą rolę odgrywa odpowiednia pielęgnacja. Bardzo ważne jest zapobieganie powstawaniu pieluszkowego zapalenia skóry, gdyż raz podrażniona skóra jest bardziej podatna na kolejne zmiany zapalne.

Streszczenie

Artykuł zawiera krótką charakterystykę choroby hemoroidalnej, ze szczególnym uwzględnieniem przyczyn i czynników sprzyjających jej występowaniu, a także metod zapobiegania i leczenia farmakologicznego.

Streszczenie

W przeglądowej pracy autorzy opisują ADHD (zaburzenie hiperkinetyczne) – objawy i przebieg, etiologię i epidemiologię, zmiany w funkcjonowaniu i strukturze mózgu osób z jednym z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych wieku rozwojowego. Szczególnie wnikliwie opisane są ścieżki postępowania terapeutycznego, obejmującego dla większości chorych wyłącznie działania pozafarmakologiczne – zarówno na poziomie oddziaływań wobec samego chorego, jak też wobec jego środowiska rodzinnego, szkolnego i rówieśniczego. Wskazuje się także na istotne znaczenie właściwie prowadzonej polityki profilaktycznej na poziomie narodowym i lokalnych społeczności. Autorzy omawiają również zalety i niedogodności specyficznego leczenia farmakologicznego ADHD

Streszczenie

Schorzenia sercowo-naczyniowe stanowią główną przyczynę zgonów pacjentów na całym świecie. Znaczący odsetek przypadków hospitalizowanych bądź śmiertelnych zawiązany jest z uszkodzeniem blaszki miażdżycowej powstającej w naczyniach i zwężającej ich światło. Następstwem uszkodzenia płytki miażdżycowej jest tworzenie się czopu z płytek krwi w wyniku ich agregacji w miejscu uszkodzenia. W efekcie może to doprowadzić do zamknięcia światła naczynia, a w konsekwencji do Ostrego Zespołu Wieńcowego (OZW). Istotną i udokumentowaną rolę w prewencji pierwotnej i wtórnej incydentów sercowo-naczyniowych odgrywają leki przeciwpłytkowe. Skuteczność terapii antyagregacyjnych jest bardzo zróżnicowana i zależy od wielu czynników, m.in.  mechanizmu działania, drogi podania leku czy jednostki chorobowej. Do najbardziej popularnych leków przeciwpłytkowych zaliczamy leki blokujące cyklooksygenazę (COX-1), płytkowy receptor ADP oraz leki blokujące receptor glikoproteinowy IIb/IIIa. Wiele nowych leków, których działanie oparte jest na podobnych mechanizmach, znajduje się na etapie badań klinicznych. Ich skuteczność wymaga udokumentowania, zanim uzyskają pozwolenie na dopuszczenie do obrotu i znajdą się w powszechnym użyciu.