Zespół stopy cukrzycowej (ZSC) można podzielić w zależności od patogenezy na stopę neuropatyczną i niedokrwienną. Obie formy są równie niebezpieczne i powodują zmniejszenie komfortu życia oraz powstanie trudnych do leczenia ran i owrzodzeń. Pomimo wielu metod diagnostycznych i terapeutycznych pacjent z tym typem owrzodzeń podlega amputacji częściej niż jakakolwiek inna grupa pacjentów. W Polsce liczba amputacji z powodu powikłań ZSC jest jedną z najwyższych w Europie. Czas pandemii COVID-19 to utrudniony dostęp do specjalistów zajmujących się stopą cukrzycową oraz leczeniem ran, dlatego apteka jest jednym z pierwszych miejsc, do których pacjent lub jego rodzina trafia po poradę.

Wraz z wiekiem u pacjentów z cukrzycą wzrasta ryzyko występowania ran i owrzodzeń. Jedną z podstawowych przyczyn jest postępujące w cukrzycy uszkodzenie włókien nerwowych prowadzące do neuropatii cukrzycowej. W stopie neurogennej pacjenci nie odczuwają dolegliwości bólowych, dlatego uważają – błędnie – że są całkowicie zdrowi. Ziarna piasku, drobne otarcia, skaleczenia nie dają żadnych objawów czuciowych, co zazwyczaj kończy się powstaniem ran na stopie. U osób w starszym wieku w neuropatii cukrzycowej dochodzi do zmiany kształtu i ułożenia stóp. Palce są młoteczkowate i nienaturalnie podwyższone względem podbicia stopy. Takie zmiany powodują zmianę siły i miejsca nacisku stopy.