Salvia apiana Jeps., znana jako szałwia biała, jest gatunkiem endemicznym pochodzącym z Ameryki Północnej. Roślina ta była tradycyjnie wykorzystywana przez rdzennych mieszkańców Kalifornii w celach leczniczych oraz obrzędowych i przypisywano jej właściwości uspokajające, przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz przeciwprzeziębieniowe. W ostatnich latach zauważalny jest wzrost zainteresowania tym gatunkiem. Badania naukowe wykazały, że części nadziemne szałwii białej zawierają olejek eteryczny, diterpenoidy, kwasy fenolowe oraz flawonoidy, natomiast w korzeniach obecne są diterpenoidy, w tym tanszinony. Badania aktywności biologicznej wykazały, że wyciągi z części nadziemnych oraz z korzeni omawianego gatunku mają działanie przeciwzapalne, antyoksydacyjne, przeciwbólowe, przeciwcukrzycowe, przeciwnowotworowe oraz przeciwdrobnoustrojowe. Na podstawie tych wyników można stwierdzić, że szałwia biała może odgrywać istotną rolę w fitoterapii, szczególnie w leczeniu zaburzeń metabolicznych oraz chorób neurodegeneracyjnych.

Rosnące zainteresowanie szałwią białą uwarunkowane jest unikatowym składem chemicznym, który wyróżnia ją na tle innych gatunków szałwii. Na szczególną uwagę zasługuje wysoka zawartość frakcji lotnej w częściach nadziemnych, do 4,3% (v/m) w suchej masie liści. W porównaniu do innych gatunków szałwii poziom akumulowanego olejku eterycznego osiąga wartości porównywalne z gatunkami uznawanymi za najbogatsze źródło lotnych terpenów w tym rodzaju, takimi jak: S. fruticosa Mill. (szałwia krzewiasta; zawartość olejku eterycznego: 2,7–4,2%)  oraz S. officinalis L. (szałwia lekarska; 1,2–3,7%).