Bez czarny jest rośliną znaną i stosowaną w medycynie tradycyjnej od stuleci. Ze względu na właściwości lecznicze, surowce pozyskiwane z bzu (kwiat i owoc) są opisane w monografiach Europejskiej Agencji Leków (EMA). Tradycyjne stosowanie dotyczy leczenia infekcji wirusowych, zwłaszcza dotykających górnych dróg oddechowych. Artykuł przedstawia przegląd badań naukowych potwierdzających słuszność tradycyjnego stosowania. Ponadto przytoczono wyniki odnoszące się do właściwości immunomodulujących, przeciwbakteryjnych i antyoksydacyjnych.

Artykuł porusza również aktualny problem – potencjalne działanie ekstraktu z czarnego bzu na rozwój infekcji COVID-19 oraz na długoterminowe skutki związane z przejściem infekcji koronawirusem.

W świetle przytoczonych wyników badań można stwierdzić, że w sezonie wzmożonych zachorowań na grypę i inne wirusowe choroby warto do leczenia wprowadzać również preparaty z bzu czarnego.

Historycznie bez czarny był wysoko cenioną rośliną, ponieważ różne jej części były wykorzystywane do rozmaitych celów, zarówno jako żywność, jak i w medycynie ludowej. W Europie do celów medycznych stosowano zarówno owoce (Sambuci fructus), jak i kwiaty (Sambuci flos). Zbiór całych kwiatostanów odbywa się w maju i w czerwcu, kiedy nie wszystkie kwiaty w baldachach są jeszcze rozwinięte. Kwiatostany w pełni kwitnienia, gdy opadają z nich już przekwitające kwiaty, nie nadają się do zbioru, ponieważ uzyskany surowiec leczniczy jest niskiej jakości. Owoce w pełni dojrzewają w sierpniu i wrześniu i w tym samym czasie odbywa się zbiór czarnych owoców. Nie należy dokonywać zbioru, gdy na baldachach występują nawet pojedyncze zielone owoce. Owoce po wysuszeniu powinny zachować czarną lub ciemnofioletową barwę.