Nadwrażliwość na alergeny środowiskowe obejmują szeroką grupę schorzeń, takich jak alergiczny nieżyt nosa, astma alergiczna, atopowe zapalenie skóry, alergie kontaktowe i pokarmowe, a także pokrzywkę alergiczną. Schorzenia te dotyczą pacjentów na całym świecie. Szacuje się, że co najmniej 30% populacji globalnej doświadcza schorzeń alergicznych o różnej manifestacji i zróżnicowanym nasileniu objawów. W leczeniu alergii stosowane są głównie leki zaliczane do pierwszej i drugiej generacji inhibitorów receptora histaminowego H1. Wybór leku antyhistaminowego powinien być dostosowany do wieku pacjenta, typu i nasilenia objawów chorobowych. W artykule przedstawiono ogólną charakterystykę bilastyny oraz dokonano przeglądu wybranych pozycji literaturowych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności bilastyny w leczeniu schorzeń alergicznych.

Bilastyna wykazuje wysoce selektywne, długotrwałe wiązanie z receptorem histaminowym (H1), nie wykazuje cech hamowania innych receptorów: muskarynowych, adrenergicznych, serotonergicznych, innych receptorów histaminowych, bradykininy, leukotrienu d4 lub wapnia. W stosunku do receptorów histaminy H1 wykazuje trzykrotnie większe powinowactwo niż feksofenadyna i aż pięciokrotnie większe powinowactwo niż cetyryzyna.

W odróżnieniu od leków przeciwhistaminowych I generacji bilastyna nie wykazuje niepożądanego działania antycholinergicznego.

Po podaniu doustnym jest szybko wchłaniana, osiągając stężenie maksymalne (C_max) po upływie średnio 1,3 godziny (1 do 1,5 godziny). Bilastyna nie jest metabolizowana w wątrobie, nie wykazuje także aktywności wobec izoenzymów CYP450, zarówno indukującej, jak i hamującej.