Zakażenia grzybicze skóry i jej przydatków oraz błon śluzowych stanowią istotną grupę chorób infekcyjnych u ludzi. Średnia częstość występowania grzybicy paznokci jest oceniana na ok. 2-13% populacji ogólnej i z roku na rok jest coraz większa. Wśród schorzeń predysponujących do wystąpienia grzybicy paznokci wymienia się: cukrzycę, choroby naczyń obwodowych, neuropatię i zaburzenia układu immunologicznego. 

Złotym standardem w diagnostyce pozostaje badanie mikologiczne, chociaż wciąż rozwijane są nowe metody wykrywania patogenów grzybiczych, m.in. z zakresu biologii molekularnej. W terapii stosuje się leczenie ogólne, miejscowe i skojarzone, z czego najskuteczniejszą formą wydaje się terapia skojarzona. Niestety, niepowodzenia lecznicze i nawrotowe reinfekcje są wciąż problemem w leczeniu grzybicy paznokci. Pojawiają się ciągle propozycje nowych schematów leczenia ogólnego i miejscowego, a dodatkowo nowe leki przeciwgrzybicze mogą poszerzyć spektrum dostępnych terapii.

Grzybica paznokci (onychomikoza) jest jednym z najczęstszych schorzeń spotykanych w codziennej praktyce dermatologicznej. Odpowiada ona za niemal 50% zmian chorobowych aparatu paznokciowego. Zmiany chorobowe częściej dotyczą płytek paznokciowych stóp, co związane jest m.in. z ich wolniejszym wzrostem.

Średnia częstość występowania grzybicy paznokci jest oceniana na ok. 2-13% populacji ogólnej. Wyniki badania epidemiologicznego Achilles, opublikowane w 2003 r. i obejmujące niemal 100 tys. pacjentów z 16 krajów Europy, wykazały jej występowanie u niemal 30% badanych.

Choroba ta stanowi duży problem terapeutyczny, a jej leczenie jest długotrwałe i żmudne. Wykazano, że prowadzi ona do obniżenia jakości życia, co spowodowane jest m.in.: poczuciem dyskomfortu, utratą pewności siebie, a nawet depresją.