Świerzb jest pasożytniczą infekcją skóry. Chociaż występuje częściej w grupie osób o niskim statusie socjoekonomicznym, może dotyczyć każdego – bez względu na płeć, wiek czy zamożność. Infekcja przenosi się najczęściej drogą bezpośredniego kontaktu pomiędzy ludźmi, ale możliwa jest także pośrednia droga zakażenia poprzez pościel, bieliznę czy ręczniki. Typową cechą świerzbu jest silny świąd nasilający się w godzinach nocnych i lokalizacja zmian skórnych. Rozpoznanie choroby opiera się na wywiadzie i objawach klinicznych, ale można także zastosować bezpośrednie badanie zeskrobin naskórka lub histopatologiczną ocenę wycinka skóry. Lekiem pierwszego rzutu jest miejscowa 5% permetryna – bezpieczna, dobrze tolerowana i skuteczna. Inne preparaty miejscowe stosowane w leczeniu świerzbu to krotamiton, benzoesan benzylu, balsam peruwiański i siarka. Leczenie osób z kontaktu zapobiega rozprzestrzenianiu się infekcji i ponownym zakażeniom świerzbowcem.

Świerzb (Scabies) należy do grupy ektoparazytoz – chorób, w których pasożyty bytują w skórze lub na jej powierzchni. Zachorowalność na tę dermatozę w Europie szacuje się na 0,5 do 2 na 1000 mieszkańców (podczas epidemii: 7-18/1000); zwykle dotyczy ona osób w wieku od 15. do 45. r.ż. Największą częstość zachorowań notuje się jesienią i zimą. Chociaż świerzb występuje częściej w populacji osób żyjących w złych warunkach socjoekonomicznych, może dotyczyć wszystkich ludzi, niezależnie od wieku, płci i statusu; lekarz (a także farmaceuta w aptece) nigdy nie powinien wyłączać możliwości takiego rozpoznania [1].