Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa, na którą składają się zakrzepica żył głębokich oraz zatorowość płucna, jest trzecią sercowo-naczyniową przyczyną zgonu, po zawale serca i udarze mózgu. Jej standardowe farmakologiczne leczenie obejmuje podawanie heparyn drobnocząsteczkowych i doustnych antykoagulantów, co wiąże się z koniecznością wykonywania  wstrzyknięć podskórnych i  regularnych kontroli parametrów krzepnięcia w celu ustalenia dawki  drugiej grupy leków.  Stosowanie doustnego leku z grupy bezpośrednich inhibitorów czynnika Xa – apiksabanu – mogłoby uprościć leczenie choroby zakrzepowo-zatorowej i wyeliminować powyższe trudności. W celu ustalenia skuteczności takiego postępowania przeprowadzono badanie AMPLIFY, którego wyniki opublikowano w lipcowym wydaniu The New England Journal of Medicine.

           W badaniu przeprowadzonym z randomizacją, metodą podwójnie ślepej próby porównywano skuteczność apiksabanu w dawce 10 mg dwa razy na dobę przez 7 dni i dawce kontynuacyjnej 5 mg dwa razy na dobę przez 6 miesięcy, ze standardowym leczeniem choroby zakrzepowo-zatorowej (początkowo enoksparyna i warfaryna w kontynuacji). Próba ta objęła łącznie 5395 pacjentów. Pierwszorzędowym punktem końcowym był nawrót objawowej choroby zakrzepowo-zatorowej bądź związany z nią zgon. Oceniano także profil bezpieczeństwa leku pod względem ryzyka wystąpienia poważnego krwawienia.

            Nawrót objawowej choroby zakrzepowo-zatorowej  miał miejsce u 59 osób z grupy 2069 chorych leczonych apiksabanem (2,3%) oraz u 71 z 2635 chorych (2,7%) z grupy standardowego leczenia (RR 0.84; 95% CI, 0.60 – 1.18). Apiksaban wykazał się podobną skutecznością w porównaniu do terapii enoksaparyną i warfaryną (p<0.001). Ponadto w przypadku stosowania apiksabanu odnotowano mniejsze ryzyko poważnego krwawienia w porównaniu do standardowej terapii (0,6% vs 1,8%; RR 0.31; 95% CI, 0.17 – 0.55; P<0.001). Ogólna częstość zdarzeń niepożądanych była podobna w obydwu grupach.

            Stosowanie apiksabanu w terapii ostrej choroby zakrzepowo-zatorowej odznaczyło się nie mniejszą skutecznością w porównaniu z standardowym leczeniem, przy zmniejszonym ryzyku poważnego krwawienia. Leczenie inhibitorem czynnika Xa jest także łatwiejsze i mniej uciążliwe, ze względu na doustną drogę podania i brak konieczności monitorowania parametrów krzepnięcia.