Infekcje górnych dróg oddechowych, których szczyt przypada na okres jesienno-zimowy, mogą być jedną z przyczyn wyjaśniających częstsze występowanie incydentów zakrzepowych u chorych z chorobą niedokrwienną serca bądź chorobą naczyń mózgowych w owej porze roku. W obecnej chwili większość wytycznych zaleca przeprowadzanie uniwersalnych szczepień przeciwko grypie, aczkolwiek ich wpływ na redukcję ryzyka niekorzystnych zdarzeń, na podstawie przeprowadzonych pojedynczych badań, nie został jednoznacznie ustalony.

W najnowszym wydaniu "The Journal of American Medical Assosciation" opublikowano metaanalizę oceniającą, w jakim stopniu szczepienia przeciwko grypie wpływają na częstość występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych u osób z grupy wysokiego ryzyka.

Przeanalizowano 2189 badań dostępnych w bazach MEDLINE, EMBASE oraz Cochrane Library Central Register of Controlled Trial, w których badano wpływ szczepienia przeciwko grypie w porównaniu z placebo bądź kontrolą u pacjentów z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym. Ostatecznie do metaanalizy włączono jedno nieopublikowane i pięć opublikowanych randomizowanych badań klinicznych obejmujących dane 6735 pacjentów w średnim wieku 67 lat, w 36,2% przypadków z historią kardiologiczną i średnim czasie obserwacji 7,9 miesiąca.

Stosowanie szczepienia przeciwko grypie związane było z niższym ryzykiem wystąpienia poważnych incydentów sercowo-naczyniowych, takich jak nagła śmierć sercowa, hospitalizacja z powodu zawału serca, niestabilna choroba wieńcowa, udar mózgu czy niewydolność serca (2,9% vs 4,7%; RR 0.64 [95%CI, 0.48-0.86], p=0.003). Zaobserwowano także istotną korelację szczepienia przeciwko grypie z ryzykiem wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych w grupie pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, z niedawno przebytym ostrym zespołem wieńcowym oraz u chorych, którzy takiego zespołu nie przebyli (p=0.02).

Wyniki powyższej metaanalizy pokazują, iż stosowanie szczepień przeciwko grypie u chorych z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym zmniejsza ryzyko wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych. Największy efekt terapeutyczny został zaobserwowany u chorych z aktywną chorobą wieńcową, którzy są obciążeni największym ryzykiem. Autorzy zwracają uwagę na konieczność przeprowadzenia prospektywnego, wieloośrodkowego randomizowanego badania klinicznego, w celu weryfikacji powyższych obserwacji.