Zakażenia układu oddechowego są najczęstszą przyczyną wizyt u lekarza. Ocenia się, że przypadki te stanowią ok. 60% wszystkich wizyt ambulatoryjnych. U zdrowego człowieka górne drogi oddechowe mają fizjologiczną florę bakteryjną, w skład której wchodzą bakterie tlenowe i beztlenowe, w tym również gatunki potencjalnie chorobotwórcze, które w warunkach obniżonej odporności mogą być przyczyną zakażeń endogennych.

Jednak najczęstszym czynnikiem etiologicznym infekcyjnych chorób układu oddechowego są wirusy. Częste i nieuzasadnione stosowanie antybiotyków skutkuje selekcją opornych szczepów bakteryjnych zarówno wśród szczepów patogennych, jak i wchodzących w skład flory fizjologicznej dróg oddechowych. Zaburza to ochronę przed atakiem patogenów i obniża stałą stymulację układu immunologicznego. Nadużywanie antybiotyków i nieprawidłowe ich stosowanie jest przyczyną narastania antybiotykooporności bardzo wielu szczepów bakterii, nie tylko w stosunku do jednego antybiotyku. Narastanie lekooporności drobnoustrojów, w tym wielolekooporności, staje się przyczyną niepowodzeń w leczeniu. Ograniczenie tego zjawiska (a także jego globalnego rozprzestrzeniania) jest jednym z zadań agend światowych – WHO, jak też krajowych, takich jak np. Narodowy Program Ochrony Antybiotyków (NPOA). Specjaliści NPOA cyklicznie opracowują i uaktualniają rekomendacje postępowania w pozaszpitalnych zakażeniach układu oddechowego. Poniższy artykuł uwzględnia najnowsze wytyczne zawarte w rekomendacjach z 2010 r. w zakresie racjonalnej terapii antybiotykowej zakażeń układu oddechowego człowieka.