Obecność choroby współistniejącej z hiperlipidemią determinuje sposób postępowania lekarza, bowiem ściśle powiązane są z tym cele terapeutyczne, jakie należy osiągnąć u danego pacjenta. Celem pracy jest przedstawienie obecnych poglądów na temat sposobów leczenia hiperlipidemii w poszczególnych grupach pacjentów, w zależności od schorzeń współistniejących. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w przypadku hipertriglicerydemii i niskich stężeń cholesterolu frakcji HDL ważną rolę odgrywa wyrównanie ciśnienia tętniczego krwi, a w przypadku wysokich stężeń cholesterolu frakcji LDL ważniejsze znaczenie ma terapia hipolipemizująca.
Ogólnym celem leczenia pacjentów z cukrzycą typu 2 jest: osiągnięcie stężenia LDL-C < 2,5 mmol/l (100 mg/dl) oraz nie-HDL-C < 3,3 mmol/l (130 mg/dl) i apo-B < 100 mg/dl. Jednym z problemów leczenia pacjentów ze współistniejącą cukrzycą jest fakt, że docelowe wartości stężeń cholesterolu frakcji LDL – według wytycznych ESC – uzyskuje nadal mniej niż połowa pacjentów. Innym problemem jest kwestia, że nawet po optymalnym leczeniu statyną pacjenci są nadal narażeni na wysokie ryzyko rezydualne. Pierwszorzędowym celem leczenia jest obniżenie stężenia LDL-C < 1,8 mmol/l (70 mg/dl). Lekami preferowanymi, ze względu na ich farmakokinetykę, u chorych z przewlekłą chorobą nerek jest fluwastatyna, atorwastatyna, pitawastatyna i ezetymib. Częstym zjawiskiem u chorych z przewlekłą chorobą nerek są zaburzenia lipidowe pod postacią hipertriglicerydemii. Osoby z niealkoholową chorobą stłuszczeniową wątroby, jak i z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, a także biorcy przeszczepów wątroby mogą otrzymywać statyny, aczkolwiek terapia skojarzona nie jest zalecana. W każdej z wymienionych grup pacjentów lekiem z wyboru jest zatem zastosowanie statyny, aby osiągnąć pierwszorzędowy cel leczenia, jakim jest odpowiednie stężenie LDL. Niekiedy korzystne może się okazać wprowadzenie terapii skojarzonej.
Na skróty
Copyright © Medyk sp. z o.o