Choroby zapalne kości i szpiku znane są od starożytności. Dzięki rozwojowi technik obrazowania oraz diagnostyki laboratoryjnej coraz łatwiejsze jest ustalenie miejsca występowania zapalenia i wdrożenie terapii celowanej. Mimo to choroby zapalne kości i stawów wciąż stanowią wyzwanie dla lekarzy, a uzyskane wyniki leczenia nie zawsze są zadowalające. Tym bardziej ważna jest aktywna prewencja ich występowania, polegająca m.in. na edukacji, promocji zdrowego stylu życia i szkoleniu pracowników ochrony zdrowia.

Kości stanowią niezbędny do życia, bogato unaczyniony i aktywny metabolicznie narząd ludzkiego organizmu. Oprócz funkcji podporowych i ochronnych odgrywają ważną rolę w gospodarce fosforanowo-wapniowej, a zawarty w nich szpik kostny pełni funkcję krwiotwórczą. Podobnie jak w każdym innym narządzie, w obrębie kości może dojść do rozwoju stanu zapalnego – grupa chorób zapalnych kości i szpiku kostnego (łac. osteomyelitis; czasami używany latynizm – osteomielit) obejmuje choroby wywołane przez drobnoustroje patogenne oraz nieliczne i rzadkie choroby nieinfekcyjne. Wszystkie one przy braku leczenia prowadzą do utraty masy kostnej i destrukcji kości. W wyniku przedłużającego się zapalenia dochodzi do gromadzenia się ropy, która poprzez mechaniczny ucisk może spowodować niedokrwienie tkanki kostnej, czego następstwem może być oddzielenie się obumarłych fragmentów kości, tzw. martwaków kostnych. Oprócz zaburzenia funkcji podporowej prowadzi to do powstania utajonych ognisk infekcji – dla leczenia kluczowe jest chirurgiczne usunięcie zmian martwiczych.