2020-09-21 Artykuł

Ból jest przykrym i negatywnym wrażeniem zmysłowym oraz emocjonalnym, powstającym pod wpływem bodźców uszkadzających tkankę lub zagrażających jej uszkodzeniu. Ból znacząco obniża jakość życia ludzi i wiąże się z zaburzeniem w codziennym funkcjonowaniu. Większość pacjentów zgłasza się z dolegliwościami bólowymi najpierw do lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. W celu wdrożenia właściwej farmakoterapii zalecane jest stosowanie skal oceny bólu (numerycznej – NRS, wizualno-analogowej – VAS, słownej – VRS, Wonga-Bakera – wpływu na zachowanie), a także postępowanie zgodnie z trójstopniową drabiną analgetyczną WHO (stopień I – leki nieopioidowe, w tym niesteroidowe leki przeciwzapalne, stopień II – słabe opioidy, stopień III – silne opioidy). Na każdym stopniu drabiny do leków przeciwbólowych mogą być dołączone koanalgetyki (leki przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe, miorelaksanty), które wzmacniają efekt stosowanej farmakoterapii.

W każdym przypadku, jeśli jest to możliwe, oprócz postępowania objawowego powinno być stosowane leczenie przyczynowe. W celu właściwego sklasyfikowania i dokonania oceny klinicznej powinien być uwzględniony opis bólu podawany przez pacjenta (np. ból „kłujący” lub „ściskający”), jego lokalizacja, reakcja osoby chorej na ból, wpływ na ogólną sprawność i charakterystyka czasowa występującego bólu. Dobór analgetyków musi być przeprowadzony przy przeanalizowaniu chorób współistniejących i przeciwwskazań do planowanych w terapii leków.
Schemat farmakologicznego leczenia bólu został wprowadzony przez Światową Organizację Zdrowia (ang. WHO – World Health Organisation) w 1986 r. Kluczowym elementem tej strategii jest pomiar natężenia bólu, a także indywidualnie prowadzona farmakoterapia z uwzględnieniem patomechanizmu powstawania tego nieprzyjemnego odczucia. Ważne są również mechanizmy farmakodynamiczne stosowanych preparatów.

 

Copyright © Medyk sp. z o.o