W języku polskim zakorzeniły się i są często używane dwa zwroty łacińskie: sensu stricto i stricte. Niestety często podaje się ich błędne wersje, myląc zakończenia tych dwóch wyrazów typu: sensu stricte lub stricto. Zatem kilka słów wyjaśnienia.

Zwrot sensu stricto składa się z rzeczownika sensus – „znaczenie” i przymiotnika strictus – „ścisły”. Nie wgłębiając się w gramatykę języka łacińskiego, mamy tu do czynienia z rzeczownikiem i przymiotnikiem w formie narzędnika z pominięciem przyimka in – „w” (ablativus modi). Zatem wyrażenie sensu stricto znaczy „w ścisłym znaczeniu”. Zakończenia obu wyrazów wynikają z ich odmiany w odpowiednich deklinacjach i nie można ich dowolnie zmieniać ani mylić.

Oto przykłady użycia tego zwrotu zaczerpnięte ze Słownika Języka Polskiego PWN:

„ ... W porównaniu z poprzednimi grupami, nie są to dochody publiczne sensu stricto, ponieważ mechanizm i przesłanki ich pozyskiwania różnią się zasadniczo od...”

„Co prawda jako ogół nie jesteśmy jeszcze społeczeństwem konsumpcyjnym sensu stricto, a tym bardziej daleko nam do modelu społeczeństwa dobrobytu, ale...”

Wyraz stricte jest przysłówkiem powstałym ze wspominanego już przymiotnika strictus i znaczy „ściśle”. Tu też nie wolno zmienić końcówki tego wyrazu, bo wynika ona z reguł gramatycznych.