Niedożywienie i wyniszczenie organizmu, szczególnie często spotykane u pacjentów w podeszłym wieku, nie sprzyja gojeniu ran, a w szczególności odleżyn. Odżywki podawane dla wspomagania leczenia ran zawierają dużą ilość białka oraz specyficzne dodatki (cynk, witamina C, arginina). Niestety wielu pacjentów mających odleżyny lub zagrożonych ich wystąpieniem ma istotne przeciwwskazania do stosowania diety wysokobiałkowej; wśród nich najczęstszym jest przewlekła niewydolność nerek. W badaniach profilu aminokwasowego pacjentów z odleżynami lub innymi ranami przewlekłymi wykazano obniżone stężenia kilku egzogennych aminokwasów w surowicy krwi: tryptofanu (Trp), histydyny (His)  i treoniny (Thr). Aminokwasów niezbędnych dla człowieka jest dziewięć, ale wygląda na to, że przewlekłym ranom takim jak odleżyny towarzyszy obniżenie stężeń tylko trzech z nich. Ich wspólną cechą jest niewielkie zapotrzebowanie dzienne, wynoszące od 4 do 15 mg/kg ciężaru ciała, znacznie mniej niż dla każdego innego niezbędnego aminokwasu. 

Kolejną wspólną cechą His, Trp i Thr wykrytą w eksperymentach na zwierzętach jest to, że do aktywacji szlaków metabolicznych zwiększających zapotrzebowanie na te aminokwasy dochodzi w sytuacjach stresowych. Nie ulega wątpliwości, że stresy różnego rodzaju znacząco spowalniają gojenie ran zarówno u zwierząt, jak i u ludzi. W szczególności pacjenci, u których rozwinęły się odleżyny, prezentowali znacznie podwyższony poziom hormonu stresu kortyzolu we krwi. Efekt przyjmowania kompozycji żywnościowej Pellicar-F (zawierającej karnozynę jako źródło histydyny oraz treoninę i tryptofan) był przedmiotem badawczego eksperymentu medycznego. Po sześciu tygodniach tylko pacjenci z grupy przyjmującej Pellicar-F wykazali statystycznie istotne zmniejszenie powierzchni odleżyn.