Zacznijmy od łacińskiego wyrazu canis, to znaczy „pies”. Od tego rzeczownika pochodzi przymiotnik caninus, czyli „psi, należący do psa, dotyczący psa”. Po łacinie kieł to dens caninus, a dzika róża to Rosa canina. I już wiemy, co łączy te nazwy.

W obu łacińskich terminach występuje przymiotnik caninus. Dens caninus to dosłownie „psi ząb”, a Rosa canina to dosłownie „psia róża”. Różnice w końcówkach caninus (-us), canina (-a) wynikają z innego rodzaju gramatycznego rzeczowników. Dens jest rodzaju męskiego, rosa żeńskiego.

Współczesne nazewnictwo zębów zawdzięczamy Galenowi z Pergamonu (Aelius Galenus lub Claudius Galenus (129-216 n.e.), który był słynnym na całe Cesarstwo Rzymskie greckim lekarzem, chirurgiem i filozofem. Do dziś ma opinię jednego z najwybitniejszych badaczy spośród wszystkich starożytnych lekarzy. On to wyróżnił 2 kynodontes – „psie zęby”, ponieważ są podobne do zębów psa. Nazwa kynodontes pochodzi od starogreckich słów kyon, dopełniacz kynos – „pies” i  odus, dopełniacz odontos – „ząb”. Nazwa ta została później zapożyczona do języka łacińskiego jako dentes canini – „zęby psie”.