Łacińskie nazwy, o których piszę w tym tekście, mają trochę skomplikowaną pisownię, ale niezbyt trudną wymowę. Pisownia wynika z ich starogreckiego pochodzenia i transliteracji alfabetu greckiego na łaciński.

Diarrhoea (czytaj: diarea) to biegunka, a gonorrhoea (czytaj: gonorea) „rzeżączka”. Obie nazwy zawierają grecki czasownik ῥέω [rheo] (czytaj: reo) – „płynąć”. Ten znaczek (ʽ) nad literą ρ [rho] oznacza przydech mocny, który zapisuje się jako literę „h”, stąd po literze „r” w wyrazach pochodzenia starogreckiego zawsze mamy literę „h”, której później nie wymawiamy. Termin diarrhoea pochodzi dokładnie od czasownika διαρρέω [diarrheo] (czytaj: diareo), czyli „przepływać”. W wyrazach, w których występują dwie litery ρρ, przydech mocny stoi tylko nad drugą, stąd zapis rrh.

Zacznijmy zatem od nazwy diarrhoea czyli „przepływanie”. Można spotkać również formy diarrhoe, diarrhoë (czytaj: diaroe) lub diarrhea (czytaj: diarea). Terminem tym określa się „oddawanie co najmniej trzech luźnych lub wodnistych stolców na dobę”. W polskiej terminologii medycznej mamy natomiast określenie „biegunka” od czasownika „biegać”, czego chyba nie trzeba wyjaśniać. Wcześniejsze formy notowane w słownikach języka polskiego to „biegączka” i „bieżączka”.