Poniższy artykuł zawiera przegląd literatury, w której oceniane były właściwości przeciwreumatyczne korzenia hakorośli rozesłanej, kory wierzby, liści i kory jesionu, liści, pączków i kory topoli oraz kłącza imbiru, a także pojedynczych związków, takich jak: kurkumina, galaktolipid GOPO czy wielonienasycone kwasy tłuszczowe. Działanie przeciwartretyczne wynika z obecności różnych grup związków biologicznie czynnych. Działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe związane jest z obecnością glikozydów irydoidowych, glikozydów salicylowych, olejku eterycznego, triterpenów, a także garbników. Ponadto flawonoidy poprzez działanie moczopędne zmniejszają stężenie kwasu moczowego we krwi, a kwasy fenolowe działają immunostymulująco. Ich właściwości przeciwzapalne wynikają z hamowania aktywności jądrowego czynnika transkrypcyjnego NF-κB, cytokin prozapalnych (IL-1β, IL-6, IL-8, IL-12, TNF-α) oraz enzymów (COX, LOX, iNOS), zapobiegając powstaniu prozapalnych leukotrienów i prostanoidów. Powyższe substancje roślinne, choć wymagają dłuższego stosowania, odpowiednio dobrane i dawkowane nie wywołują skutków ubocznych jak niesteroidowe leki przeciwzapalne.

Przyczyną wielu schorzeń reumatycznych, takich jak choroba zwyrodnieniowa stawów (artroza), reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), toczeń rumieniowaty układowy, młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, łuszczycowe zapalenie stawów, dna moczanowa, zespół cieśni nadgarstka, jest przewlekły stan zapalny. Podczas reakcji zapalnej dochodzi do nadmiernej aktywności układu immunologicznego poprzez uwalnianie limfocytów, neutrofili i makrofagów. Następuje wówczas wydzielanie metabolitów kwasu arachidonowego (prostacyklin, prostaglandyn, tromboksanu i leukotrienów) oraz mediatorów stanu zapalnego: serotoniny, histaminy, bradykininy i kininy. W wyniku ich działania następuje wzrost przepuszczalności śródbłonka naczyń włosowatych, co powoduje zaczerwienienie, ból i obrzęk.