Higiena miejsc intymnych jest niezbędna do utrzymania prawidłowych funkcji układu rozrodczego. To nie tylko zabiegi myjące i zapewnienie uczucia świeżości, ale także ochrona przed infekcjami i stanami zapalnymi tych okolic. Na rynku farmaceutycznym dostępnych jest wiele różnych preparatów, które m.in. działają antybakteryjnie, przeciwgrzybiczo, przeciwzapalnie, łagodzą podrażnienia, nawilżają, chronią oraz przywracają odpowiednie pH miejsc intymnych.

Długotrwałe przebywanie w pozycji leżącej, wymuszone przez wiele schorzeń i ograniczona aktywność ruchowa prowadzą do poważnych zaburzeń czynności fizjologicznych i przemian biochemicznych w organizmie. Powodują ogólne osłabienie, spadek tolerancji wysiłku, zmniejszenie wydolności układu oddechowego i krążenia, zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze układu kostno-stawowego, zaniki i przykurcze mięśniowe, zagęszczenie krwi i zwiększoną jej krzepliwość, a także nieprawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego. Dodatkowo dołączają się komplikacje – odleżyny, zapalenie płuc, zatory, osteoporoza czy infekcje dróg moczowych, które mogą nieraz stanowić zagrożenie życia leżących pacjentów, szczególnie w podeszłym wieku. Dlatego bardzo ważna jest odpowiednia, stosowana pod nadzorem lekarza, profilaktyka, również farmakologiczna, zapobiegająca następstwom długotrwałego unieruchomienia w łóżku, a w razie ich wystąpienia – odpowiednie leczenie. W przypadku chorych przebywających w domu, poza fachową pomocą wykwalifikowanego zespołu medycznego, istotną rolę odgrywa także stała, troskliwa opieka rodziny.

Melatonina zwana jest hormonem snu. Odgrywa ona niezwykle ważną rolę w regulacji rytmu okołodobowego. Stężenie melatoniny wzrasta w nocy, a proces jej syntezy hamowany jest przez światło. Zachwianie biologicznego rytmu powoduje niedobór melatoniny, a to z kolei – zaburzenia snu. Obecnie istnieją trzy podstawowe wskazania do stosowania melatoniny: zaburzenia snu, regulacja rytmu sen-czuwanie u osób niewidomych oraz dla osób podróżujących. Dawka powinna być zawsze dobierana indywidualnie do potrzeb pacjenta. Melatonina jest lekiem bezpiecznym, nie wywołuje uzależnienia, jak również nie wykazuje niebezpiecznych działań niepożądanych.

Cukrzyca jest jedną z najpowszechniej występujących chorób na świecie. Obecnie liczbę chorych szacuje się na 366 mln, a przewiduje się, że przy obserwowanym lawinowym wzroście w 2030 r. liczba ta wyniesie 550 mln. W Polsce choruje na cukrzycę ok. 6-7% społeczeństwa. Wyniki badań NATPOL (2001-2011 r.) wskazują, że o ile nie uda się podjąć odpowiednich działań profilaktycznych, liczba chorych na cukrzycę Polaków wzrośnie w czasie najbliższych 10 lat o 25%. Diabetycy są częstymi pacjentami na różnych poziomach opieki medycznej. Ze względu na ograniczenia systemowe i stosunkowo małą liczbę diabetologów w Polsce (ok. 700), znaczącą rolę do odegrania w opiece nad pacjentami z cukrzycą mają lekarze rodzinni. Powinni w związku z tym posiadać odpowiednią wiedzę.

Choroby niezakaźne, a w szczególności przewlekłe choroby układu oddechowego, są poważnym, współczesnym i globalnym problemem w wymiarze medycznym, społecznym i ekonomicznym. Na całym świecie setki milionów pacjentów cierpią z powodu astmy (300 mln), przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (80 mln), alergicznego nieżytu nosa (400 mln) i innych. WHO, WHA, GARD i inne międzynarodowe organizacje szerzą wiedzę na temat przewlekłych chorób układu oddechowego wśród personelu medycznego, służby zdrowia i całych narodów. Celem nowych standardów w zakresie diagnostyki, terapii i profilaktyki astmy (GINA) oraz przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (GOLD) jest obniżenie zachorowalności i śmiertelności, a także stymulowanie wieloośrodkowych badań naukowych. Wczesna diagnostyka oraz leczenie dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów na podstawie aktualnych światowych zaleceń przyczyniają się do opanowania postępu choroby, kontroli objawów klinicznych oraz w istotny sposób redukują ekonomiczne i społeczne koszty przewlekłych chorób układu oddechowego. Wprowadzenie przez Wytyczne GINA 2009 i Raport GOLD 2011 holistycznego ujęcia astmy oraz wielowymiarowego podejścia do przewlekłej obturacyjnej choroby płuc najlepiej odzwierciedla klinikę tych chorób i daje nowe narzędzia diagnostyczno- terapeutyczne zarówno samym pacjentom, jak i lekarzom praktykom. Nowe podejście do całościowego rozumienia fenomenów klinicznych wraz z innymi badaniami dodatkowymi pozwala na wieloparadygmatyczne spojrzenie na chorego człowieka, zapewniając tym samym lekarzom sukces terapeutyczny

Zaparcie stanowi zaburzenie ze strony układu pokarmowego, które obniża komfort i znacznie wpływa na jakość życia. Definicja zaparcia ulegała zmianie na przestrzeni lat. Obecnie najlepiej opracowaną i najczęściej cytowaną jest definicja oparta na kryteriach rzymskich III. Leczenie rozpoczyna się od zmiany trybu życia oraz nawyków żywieniowych. W przypadku braku poprawy wprowadza się leczenie farmakologiczne. Istnieje szeroka gama produktów o działaniu przeczyszczającym. Preparaty przeczyszczające powinny być stosowane przez krótki okres ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Pieluszkowe zapalenie skóry to najpopularniejsze schorzenie okresu niemowlęcego, będące następstwem zbyt długiego kontaktu skóry z mokrą pieluszką. W profilaktyce i leczeniu tego schorzenia niezbędne jest wdrożenie odpowiedniej higieny i pielęgnacji skóry okolic pieluszkowych. Leczenie obejmuje natomiast stosowanie miejscowych środków regenerujących, przeciwzapalnych i przeciwdrobnoustrojowych oraz emolientów. Artykuł ten zawiera przegląd najpopularniejszych substancji wykorzystywanych w leczeniu pieluszkowego zapalenia skóry.

Kandydoza pochwy i sromu (vulvovaginal candidiasis – VVC) to zakażenie występujące przeważnie u młodych, aktywnych seksualnie kobiet, ale nierzadko także spotykane u pacjentek w wieku postmenopauzalnym. Czynnikiem etiologicznym są drożdżaki z rodzaju Candida – przeważnie C. albicans, ale także inne gatunki, np. C. glabrata, C. tropicalis, C. krusei. Są to zakażenia zaliczane do endogennych, w związku z czym wcześniejsza, stany zmniejszenia odporności przyczyniają się do zwiększenia ryzyka powstania infekcji. Dominującymi objawami zakażenia u pacjentek są: uporczywy świąd, pieczenie i bolesność okolicy sromu, a także upławy o nieprzyjemnym zapachu. Do kryteriów niezbędnych do rozpoznania CVV zalicza się pozytywne wyniki badania podmiotowego i przedmiotowego, ocenę pH pochwy oraz bezpośrednie badanie mikroskopowe i mikrobiologiczne (barwienie metodą Grama, posiew). W leczeniu kandydozy pochwy i sromu stosuje się leki antymikotyczne miejscowe i ogólne. W większości przypadków skuteczne są preparaty z antybiotykami polienowymi (nystatyna) lub lekami azolowymi (klotrimazol, flukonazol, fentikonazol, itrakonazol). W terapii, jako leczenie uzupełniające, zalecane są także preparaty zawierające probiotyki, które przyczyniają się do odbudowy prawidłowej mikroflory pochwy i sromu.

Bardzo wiele leków dostępnych jest w aptekach bez recepty. Jednymi z najczęściej stosowanych przez pacjentów są nieopioidowe leki przeciwbólowe (m.in. niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz paracetamol). Popularnymi środkami leczniczymi zaliczanymi do wymienionej wyżej grupy są: kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, diklofenak, naproksen oraz wspomniany paracetamol i metamizol sodowy. Omawiane farmaceutyki, pomimo dostępności OTC, mogą powodować wystąpienie istotnych interakcji z innymi lekami.

Bezsenność oznacza trudność w inicjowaniu i utrzymaniu snu z jednoczesnym wczesnym budzeniem przez okres przynajmniej miesiąca. Pacjent cierpiący na bezsenność ponosi w ciągu dnia konsekwencje zaburzonego snu, np. zmęczenie, senność, zmienny nastrój, zaburzenia koncentracji, jak również zaburzenia w funkcjonowaniu społecznym w rodzinie i poza nią.

Jako leczenie rekomenduje się:

1) leczenie chorób współistniejących,

2) niefarmakologiczne indukowanie snu, m.in. przez higienę snu,

3) farmakoterapię.

W artykule przedstawiono farmakologiczne metody leczenia bezsenności.

Odwodnienie pojawia się w wyniku utraty znacznej ilości wody przez organizm, prowadząc do zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej. Najczęstszymi przyczynami odwodnienia są biegunki – spowodowane zakażeniem wirusowym, bakteryjnym lub pasożytniczym, pojawiające się również w czasie podróży (biegunka podróżnych) oraz zatrucia pokarmowe.

Najważniejszym postępowaniem zapobiegającym odwodnieniu w biegunce o ostrym, łagodnym i umiarkowanym przebiegu oraz zatruciu pokarmowym jest zastosowanie hipoosmolarnych doustnych płynów nawadniających. Stwierdzono, że podawanie doustnych płynów nawadniających (DPN) o zmniejszonej osmolarności zmniejsza ryzyko nawadniania dożylnego i częstotliwość hospitalizacji. Odwodnienie jest szczególnie niebezpieczne u niemowląt, małych dzieci i osób starszych.

Potas to ważny kation występujący głównie wewnątrzkomórkowo, aktywujący kilkadziesiąt procesów enzymatycznych, w tym syntezę białek. Prawidłowa kaliemia warunkuje właściwy przebieg wielu czynności fizjologicznych, m.in. wpływa na pobudliwość neuronów i miocytów, transmisję nerwową, perystaltykę jelit, rytm i siłę skurczów serca, ciśnienie tętnicze i wydzielanie insuliny. Zarówno nadmiar, jak i niedobór tego pierwiastka może powodować poważne zaburzenia, a nawet zagrożenie życia. Z tego powodu terapia z użyciem potasu powinna odbywać się pod kontrolą lekarską, z uwzględnieniem (poza stanem klinicznym) również wyników okresowych badań laboratoryjnych.

Odparzenia to przykra dolegliwość, która występuje u osób otyłych, leżących, a także niemowląt. Skóra staje się wtedy silnie zaczerwieniona, występuje również obrzęk, pieczenie i swędzenie. Zaniedbane odparzenia mogą przerodzić się w bolesne, trudne do wyleczenia zmiany skórne. Odpowiednia pielęgnacja skóry narażonej na powstawanie odparzeń to najlepsza profilaktyka.

Cefuroksym jest cefalosporyną II generacji; charakteryzuje się stabilnością wobec β-laktamaz bakteryjnych i szerokim spektrum aktywności wobec bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych. Wykazuje bakteriobójcze właściwości poprzez hamowanie działania enzymów odpowiedzialnych za syntezę ściany komórkowej. Lek dostępny jest w dwóch formach: cefuroksymu sodu do podawania parenteralnego oraz aksetylu cefuroksymu – proleku do podawania doustnego. Oba antybiotyki są powszechnie używane do leczenia zakażeń układu oddechowego, zakażeń skóry i tkanek miękkich, zakażeń układu moczowego. W artykule przedstawiono charakterystykę obu postaci cefuroksymu oraz ich zastosowanie w opiece ambulatoryjnej, a także szpitalnej.