Bocznia piłkowana (palma sabałowa) jest najczęściej stosowana we wczesnej i umiarkowanej postaci łagodnego rozrostu gruczołu krokowego. Aktywne biologicznie związki zawarte w owocach tej rośliny hamują działanie 5α-reduktazy steroidowej, co blokuje przekształcenie testosteronu w dihydrotestosteron. Bocznia piłkowana wykazuje efekt antyandrogenowy (zmniejsza poziom DHT) i przeciwnowotworowy (hamuje cykl komórkowy). Fitosterole zaburzają kaskadę kwasu arachidonowego (hamowanie szlaku lipooksygenazy i cyklooksygenazy), związaną z procesem zapalnym.

Bocznię piłkowaną (palmę sabałową) po raz pierwszy opisał amerykański badacz William Bartram, który badał florę i faunę Ameryki Północnej oraz kulturę plemion Indian. Liście tej palmy stanowiły pożywienie Indian, którzy wykorzystywali jej zdolność leczenia dróg moczowych, przewlekłego kaszlu oraz zaburzeń trawiennych. Podawano je również osobom słabym lub schorowanym w celu wzmocnienia. Te właściwości lecznicze owoców palmy wykorzystywane były już w XV w. w obu Amerykach oraz Egipcie. Amerykańscy kolonizatorzy szybko przejęli od Indian wiedzę o właściwościach leczniczych palmy sabałowej i stosowali ją jako składnik preparatów już w XIX w. W XX w. ten gatunek wprowadzono do XXIII wydania spisu leków Stanów Zjednoczonych oraz krajowego receptariusza. W latach 1906-1917 Farmakopea Amerykańska zawierała monografię dotyczącą tej rośliny, a w 1926 r. oficjalnie wprowadzono ją na rynek. Jednak około 1950 r. została wycofana ze względu na brak potwierdzonych właściwości leczniczych. Do badania rośliny powrócono w latach 80. XX w.

Dzisiaj funkcjonuje kilkanaście nazw systematycznych oraz zwyczajowych boczni piłkowanej, wchodzącej w skład ponad 100 preparatów leczniczych.