Alergia w ciągu ostatnich lat stała się jedną z najczęstszych chorób cywilizacyjnych. Pacjenci alergologiczni, szczególnie dzieci, wymagają nie tylko skutecznego leczenia choroby podstawowej, ale także indywidualnego podejścia do ich leczenia i możliwości sprawnego funkcjonowania po zastosowaniu leków. H1-blokery są jednymi z najważniejszych leków współczesnej alergologii. W licznych rekomendacjach zaleca się stosować je w pierwszej kolejności w alergicznym nieżycie błony śluzowej nosa, alergicznym zapaleniu spojówek, pokrzywce i obrzęku naczynioruchowym. Pierwsze H1-blokery wykazywały liczne działania niepożądane i były niewygodne do stosowania. Postęp w alergologii pozwolił na stworzenie najnowszych H1-blokerów, praktycznie pozbawionych działań niepożądanych, zwłaszcza sedatywnych, tym samym pozwalając pacjentom na kontrolowanie choroby podstawowej i sprawne funkcjonowanie.

Problem występowania chorób alergicznych w ostatnich latach stał się jednym z wiodących powodów konsultacji lekarskich. Obserwuje się coraz większy odsetek pacjentów, w tym szczególnie dzieci, cierpiących na choroby atopowe. W terapii chorób alergicznych H1-blokery stanowią lek pierwszego rzutu. Blokują działanie histaminy na receptor histaminowy lub hamują aktywność dekarboksylazy histydyny (prekursor histaminy). Stosuje się je doraźnie lub przewlekle w leczeniu alergicznego nieżytu błony śluzowej nosa, alergicznego zapalenia spojówek, a także pokrzywki. Niektóre z H1-blokerów starszej generacji znalazły zastosowanie pozaalergiczne. H1-blokery, potocznie nazywane antyhistaminikami, dzielimy na 2 generacje.

I generacja z uwagi na liczne działania niepożądane, niekorzystną farmakokinetykę, sedację oraz interakcje stosowana jest coraz rzadziej, acz z pewnymi wyjątkami. Wśród dostępnych na rynku polskim H1-blokerów I generacji wyróżniamy: dimetynden, ketotifen i klemastynę oraz we wskazaniach pozaalergicznych: tieltyperazynę,

prometazynę, hydroxyzynę, peritol.

II generacja H1-blokerów cechuje się znaczną wybiórczością receptora histaminowego, dając wyższe bezpieczeństwo stosowania, mniej senności, zdecydowanie lepszą farmakokinetyką, a więc z możliwością podaży 1 x na dobę. Wśród antyhistaminików II generacji należy wymienić ceteryzynę, lewoceteryzynę i loratadynę oraz azelastatynę, olopatadynę, emedastynę, a także grupę 4 leków nazywanych najnowszymi anyhistaminikami, o właściwościach zbliżonych do idealnego leku przeciwhistaminowego: bilastynę, desloratadynę, feksofenadynę, rupatadynę.