Terapeutyczne przeciwciała monoklonalne, które chronią przed chorobą infekcyjną niezależnie od stanu immunologicznego i zapewniają szybką ochronę, są potencjalnymi opcjami w immunoprofilaktyce COVID-19. Niektóre kombinacje przeciwciał monoklonalnych są już dopuszczone do stosowania w trybie nagłym lub tymczasowym w profilaktyce, przed lub po zakażeniu COVID-19 albo do leczenia choroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego. Najnowsze dane dotyczące tixagevimabu/cilgavimabu potwierdzają zastosowanie pojedynczej dawki przeciwciał monoklonalnych w zapobieganiu objawowemu i ciężkiemu COVID-19.

Terapeutyczne przeciwciała monoklonalne (therapeutic monoclonal antibodies) mają już swoją długą historię, zapoczątkowaną odkryciem metody ich produkcji w latach 70. XX w. przez Cesara Milsteina i Georgesa Kohlera (Nagroda Nobla w 1984 r.). Utworzyli oni hybrydę izolowanego uczulonego limfocyta B z komórką proliferującą, tym samym uzyskując nieograniczoną produkcję przeciwciała. W zasadzie przeciwciało monoklonalne jako lek to powielona do ilości miligramów/dawki

terapeutycznej suma jednakowych cząsteczek immunoglobuliny (klon jednego białka, zazwyczaj IgG), skierowanych przeciw jednemu antygenowi, a precyzyjniej mówiąc przeciw jednemu epitopowi tego antygenu. Po niepowodzeniach z lat 80. związanych z uczulaniem pacjentów na produkowane wówczas mysie przeciwciała, swoje zastosowanie do leczenia chłoniaków typu B znalazło w 1997 r. chimeryczne przeciwciało rituximab (Rituxan, Mab Thera). Obecnie dostępne są technologie produkcji 100% ludzkich przeciwciał.