H1-blokery (leki przeciwhistaminowe) są uznanymi lekami we współczesnej alergologii. W licznych wytycznych

zaleca się doustne leki przeciwhistaminowe II generacji jako leki pierwszego rzutu w alergicznym nieżycie błony śluzowej nosa, alergicznym zapaleniu spojówek, pokrzywce i obrzęku naczynioruchowym. Aktualizacja wytycznych ARIA z roku 2016 podkreśla kluczową rolę II generacji leków przeciwhistaminowych w terapii alergicznego nieżytu błony śluzowej nosa. II generacja H1-blokerów została uznana za leki bezpieczne i wysoce skuteczne w redukcji objawów alergii. Wśród antyhistaminików II generacji znajduje się grupa najnowszych antyhistaminików o cechach zbliżonych do idealnego H1-blokera (bilastyna, desloratadyna, feksofenadyna i rupatadyna).

Leki przeciwhistaminowe stanowią jeden z najważniejszych filarów farmakoterapii chorób alergicznych. Mogą być stosowane doraźnie, jak i przewlekle. Ich mechanizm działania polega na hamowaniu działania histaminy na receptor histaminowy H1 lub hamowaniu aktywności dekarboksylazy histydyny, prekursora histaminy. Znajdują zastosowanie w terapii alergicznego nieżytu błony śluzowej nosa, alergicznego zapalenia spojówek, a także pokrzywki. Histamina pełni funkcję mediatora procesów zapalnych. Rozszerza i zwiększa przepuszczalność naczyń krwionośnych, powoduje skurcz mięśni gładkich (np. w oskrzelach). Wydzielana w dużych ilościach do tkanki podskórnej drażni zakończenia nerwowe, powodując świąd i ból. Odpowiada za większość objawów alergii, jak świąd, kichanie, obrzęk tkanek (wzrost przepuszczalności naczyń krwionośnych) i zaczerwienienie skóry (rozszerzenie naczyń krwionośnych). Antyhistaminiki dzielimy na dwie generacje. I generacja, starsza, wywodzi się z neuroleptyków. Wśród leków II generacji wyróżnia się najnowsze antyhistaminiki (bilastyna, desloratadyna, feksofenadyna i rupatadyna), które są bliskie spełnienia założeń idealnego leku antyhistaminowego.