Pokrzywka jest częstą dermatozą o złożonej i niejednolitej etiologii. Typowym wykwitem jest bąbel pokrzywkowy, który znika bez pozostawienia śladu. Z punktu widzenia epidemiologicznego pokrzywka jest schorzeniem częstym i uważa się, że ok. 15–20% populacji całego świata przebyło przynajmniej raz wysiew bąbli pokrzywkowych.

Podstawę leczenia pokrzywki przewlekłej stanowią leki przeciwhistaminowe II generacji (bilastyna, desloratydyna, lewocetyryzyna). Leki te cechuje wysoki profil bezpieczeństwa, dlatego są bardzo skuteczne podczas długotrwałego stosowania. Leki przeciwhistaminowe II (generacji osiągają maksymalne stężenie we krwi po 1–2 godzinach. Ich działanie trwa dłużej niż leków I generacji. Leki te nie są podawane pozajelitowo. Przeciwwskazaniem do ich stosowania jest nadwrażliwość.

Do czynników wywołujących pokrzywkę ostrą należą: czynniki pokarmowe (orzechy i orzeszki ziemne, ryby, skorupiaki, pszenica, jaja, mleko, soja, ser, szpinak, bakłażan, homary,  tuńczyk, makrela, owoce  – cytrusy, winogrona, truskawki, śliwki, ananasy, banany, jabłka i truskawki, warzywa – pomidory, czosnek, cebula, groszek, fasola i marchewka), leki (kwas acetylosalicylowy i inne niesterydowe leki przeciwzapalne, opioidy – morfina, kodeina, środki zwiotczające mięśnie, penicylina i inne antybiotyki beta-laktamowe, inhibitory konwertazy angiotensyny, tiazydy) i infekcje, jady owadów błonkoskrzydłych, pyłki roślin. Wśród infekcji u dzieci najczęstszymi przyczynami są Mycoplasma penumoniae, Helicobacter pylori  oraz zarażenia pasożytnicze. Przypuszczalnie do przyczyn ostrej pokrzywki może należeć niedobór witaminy B₁₂ i witaminy D₃.