U mężczyzn po zawale serca dochodzi do istotnej redukcji aktywności seksualnej. Ma to związek z częstym występowaniem w tej grupie chorych naczyniopochodnych zaburzeń erekcji, a także z pogorszeniem ogólnego stanu fizycznego i psychicznego pacjenta. Na czynniki te nakłada się błędne przekonanie, jakoby seks po zawale był zachowaniem niosącym wysokie ryzyko wystąpienia niepożądanych reakcji ze strony układu sercowo- naczyniowego. 

Wielu lekarzy klinicystów wykazało, że pacjenci z produktywnym i nieproduktywnym kaszlem (włączając zespół ściekania śluzu po tylnej ścianie gardła) mają zwiększoną wrażliwość na takie czynniki, jak antygeny, wirusy, bakterie i przeziębienie. Dotyczy to również chorych cierpiących na rozstrzenie oskrzeli i stan zaostrzonego przewlekłego zapalenia oskrzeli.

Zaburzenia lipidowe stanowią jeden z najlepiej poznanych czynników ryzyka chorób układu krążenia. Na podstawie przeprowadzonych w Polsce badań epidemiologicznych dotyczących hiperlipidemii można wysunąć wniosek, że wielu pacjentów nie jest świadomych swojej choroby, a część z tych, którzy są świadomi, nie podejmuje leczenia. Również zbyt mało pacjentów osiąga pożądane stężenia lipidów według wytycznych ESC/EAS 2011.

Choroby bakteryjne wieku dziecięcego stanowią ok. 20% chorób skóry. Wzrost zachorowań obserwuje się w okresie wiosenno-letnim. Związane jest to ze zwiększeniem występowania czynników sprzyjających rozwojowi bakterii. Do czynników tych należą: wysoka temperatura powietrza, nadmierne pocenie skóry, zwiększona urażalność powłok ciała. Mimo większego dostępu do środków higieny i poprawy warunków bytowych, liczba zachorowań utrzymuje się na stałym poziomie od kilkudziesięciu lat. Zdecydowanie uległa poprawie skuteczność leczenia.

Łuszczyca jest przewlekłą chorobą hiperproliferacyjną skóry o podłożu zapalnym. Charakteryzuje się występowaniem swędzących i bolesnych zmian skórnych, obejmujących różowe wykwity z dobrze odgraniczonymi brzegami, pokryte srebrnobiałymi łuskami z martwych komórek. W leczeniu łuszczycy stosuje się preparaty miejscowe, fototerapię, leki systemowe oraz preparaty do codziennej pielęgnacji skóry. W ich skład wchodzą substancje o działaniu złuszczającym, hamującym podziały mitotyczne, nawilżającym oraz regenerującym.

Zaburzenia lipidowe to najczęściej występujące i w dodatku modyfikowalne czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, będących główną przyczyną zgonów, inwalidztwa i rosnących kosztów ochrony zdrowia w większości populacji europejskich. Poprzez wykonanie profilu lipidowego możemy konkretnie wskazać rodzaj zaburzeń i podjąć odpowiednie leczenie. Postępowanie niefarmakologiczne (dieta, styl życia) określa się jako podstawową i zarazem najważniejszą strategię w leczeniu dyslipidemii oraz profilaktyce miażdżycy i jej wtórnych konsekwencji – zawału serca, udaru mózgu. Połączenie tego typu działań z farmakoterapią, stosowaną w znacznych, trudnych do opanowania zaburzeniach lipidowych, pozwala również na zmniejszenie dawek leków, a tym samym niweluje możliwe działania niepożądane.

Farmaceuta odgrywa bardzo ważną rolę w procesie leczenia pacjenta. Powinien dysponować wiedzą, czy za błahym skaleczeniem nie kryje się widmo komplikacji związanych z chorobami towarzyszącymi. Należy pamiętać, iż nie wszystkie rany goją się w ten sam sposób. We wszystkich przypadkach należy dobrać właściwy rodzaj terapii, aby maksymalnie zwiększyć możliwość gojenia się rany. Wyboru opatrunku dokonuje się zgodnie z klasyfikacją ran według TIME. Bardzo szerokie spektrum produktów umożliwia zastosowanie odpowiedniego sposobu leczenia, a ocena rany wg TIME pomaga rozpoznać przeszkody, przez które rana nie może się skutecznie goić.

Autor przedstawia możliwości wypracowania integracji narodowego systemu medycyny tradycyjnej w systemie opieki zdrowotnej, na przykładzie systemu w Korei Południowej. Stara się przybliżyć czytelnikom zagadnienia Tradycyjnej Medycyny Koreańskiej (TKM), jej współczesne zastosowanie i możliwości terapeutyczne. Przedstawiono też krótko odmienność systemu edukacji personelu medycznego, lekarzy i farmaceutów Tradycyjnej Medycyny Koreańskiej, który jest niezależny od systemu studiów medycznych „zachodnich” w Korei i inny od typowych studiów medycznych w Polsce i Europie. Zaprezentowany system wymagał wielu lat prac legislacyjnych, chociaż doprowadził do wypracowania oryginalnego modelu, który funkcjonuje w społeczeństwie kraju zbliżonego wielkością do Polski. Przybliżono też krótko zakres prac badaw czych i rozwojowych prowadzonych w Korei w dziedzinie medycyny tradycyjnej.

Dostarczenie odpowiedniej ilości witamin i składników mineralnych nie jest łatwe u dzieci. Zdarza się, że ze względu na wykluczenie jednej lub kilku grup produktów spożywczych z codziennej diety dochodzi do rozwoju niedoborów, które mogą mieć poważne konsekwencje dla zdrowia. W artykule przedstawiono przegląd istotnych dla rozwoju młodego organizmu substancji: witaminy D, witaminy C oraz innych związków wspomagających odporność. Omówiono także rolę probiotyków w przywracaniu równowagi flory jelitowej w świetle przewodu pokarmowego.

Żelazo i cynk należą do głównych mikroelementów organizmu ludzkiego. Żelazo, wchodząc w skład hemoglobiny i mioglobiny, umożliwia transport tlenu w organizmie. Dzięki występowaniu na dwóch stopniach utlenienia (Fe+2 i Fe+3) bierze udział w wielu reakcjach enzymatycznych, które opierają się na wymianie elektronów (m.in. oddychanie komórkowe, ochrona przed stresem oksydacyjnym). Niedobór żelaza w organizmie objawia się obniżeniem stężenia hemoglobiny we krwi, powodując niedokrwistość. Nadmiar żelaza związany jest na ogół z dziedziczną hemochromatozą lub schorzeniami wątroby. Cynk jest kofaktorem ok. 400 enzymów istotnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu, m.in. anhydrazy węglanowej wchodzącej w skład erytrocytów oraz polimerazy DNA i RNA, enzymów biorących udział w transkrypcji i replikacji materiału genetycznego. Deficyt cynku w ustroju powoduje zaburzenia układu immunologicznego, rozrodczego i nerwowego. Nadmiar cynku w organizmie występuje sporadycznie, objawiając się wzrostem poziomu cholesterolu, obniżeniem odporności i zahamowaniem wzrostu oraz problemami dermatologicznymi. Poniższy artykuł prezentuje przegląd literatury naukowej na temat roli biologicznej żelaza i cynku oraz ich metabolizmu.

Płukanie jam nosa oraz zatok przynosowych izotonicznymi lub hipertonicznymi roztworami soli pełni ważną rolę w leczeniu wielu schorzeń górnych dróg oddechowych, m.in. ostrego i przewlekłego zapalenia zatok przynosowych, alergicznego nieżytu nosa, stanów po zabiegach chirurgicznych w obrębie nosa i zatok, a także katarów i przeziębień. W licznych badaniach klinicznych potwierdzono, iż aplikacja roztworów soli fizjologicznej lub wody morskiej wpływa korzystnie na funkcje fizjologiczne nabłonka migawkowego wyściełającego górne drogi oddechowe, poprzez poprawienie efektywności transportu śluzowo-rzęskowego, usunięcie patogenów oraz zmniejszenie obrzęku i miejscowego stanu zapalnego. Poniższy artykuł stanowi przegląd badań klinicznych na temat skuteczności aplikacji roztworów soli w stanach zapalnych i infekcjach górnych dróg oddechowych o różnej etiologii.

Zalążki wojskowej służby zdrowia zaczęły się kształtować już w epoce starożytnej. W wyprawach wojennych brali udział lekarze, których zadaniem było niesienie pomocy rannym i chorym żołnierzom. W rzymskich obozach wojskowych znajdowały się szpitale będące odpowiednikiem późniejszego lazaretu. Stworzone przez Rzymian struktury organizacyjne służby zdrowia przestały istnieć po upadku Cesarstwa. Średniowiecze nie wniosło żadnych istotnych zmian w tej dziedzinie. Lekarze towarzyszący w czasie wojen wielkim wodzom z reguły nie troszczyli się o zdrowie zwykłych żołnierzy. Ranni umierali na polu bitwy, czasami spieszyli im z pomocą mnisi z pobliskich klasztorów. Zapowiedzią wielkich przemian w szpitalnictwie wojskowym były liczne fundacje szpitalne z końca XVI w. Powstałe wówczas szpitale dla żołnierzy pełniły raczej funkcje przytułków niż zakładów leczniczych. Przełom nastąpił pod koniec XVIII w., gdy na ziemiach polskich utworzono pierwsze lazarety stałe. Od tego momentu rozpoczyna się również historia Szpitala Ujazdowskiego, który w przeciągu ok. 140 lat przeszedł ewolucję od znajdującego się w koszarach lazaretu do jednego z najważniejszych wojskowych ośrodków naukowo-badawczych i szkoleniowych. W jego murach znaleźli schronienie powstańcy kościuszkowscy i uczestnicy powstania listopadowego. Dwa razy przechodził w ręce zaborców (w 1831 r. – Rosjan, w 1917 r. – Niemców). W latach 1918-1939 działalność Szpitala Ujazdowskiego wiązała się ściśle z funkcjonowaniem placówek kształcących przyszłych lekarzy wojskowych (WSS, OSS, SPS, CWSan.). Wybuch II wojny światowej zatrzymał rozwój nauk, również medycznych. 1945 r. to data oznaczająca kres istnienia Szpitala Ujazdowskiego, kolebki polskiej medycyny wojskowej.

Na podstawie wartości stężenia cholesterolu frakcji lipoprotein o małej gęstości (ang. lowdensity lipoprotein cholesterol, LDL-C) w lipidogramie oraz określonej wcześniej kategorii ryzyka u pacjenta, lekarz podejmuje decyzję o konieczności modyfikacji stylu życia pacjenta oraz leczenia farmakologicznego.

Głównym założeniem leczenia dyslipidemii jest obniżenie stężenia LDL-C do wartości docelowych: u osób z bardzo wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym < 1,8 mmol/l (<70 mg/dl; lub obniżenie LDL-C < 50% wartości wyjściowej, gdy realizacja celu < 70 mg/dl jest niemożliwa), u osób z wysokim ryzykiem < 2,5 mmol/l (< 100 mg/dl), u osób z umiarkowanym ryzykiem < 3 mmol/l (< 115 mg/dl; najwyższa klasa zaleceń – klasa zaleceń I, najwyższy poziom dowodu wynikający z wielu randomizowanych, prospektywnych badań klinicznych z oceną śmiertelności i chorobowości – poziom dowodu A, według systemu hierarchizacji wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego). Słuszność takiego postępowania potwierdzono w randomizowanych badaniach klinicznych, w których LDL -C był markerem odpowiedzi na leczenie hipolipemizujące.

Lit to przykład śladowego pierwiastka w ustroju, niezbędnego do prawidłowego rozwoju i funkcjonowania człowieka. W przeszłości sole litu były stosowane w leczeniu cukrzycy, nowotworów i schorzeń psychiatrycznych. Obecnie sole litu są wykorzystywane głównie w psychiatrii.

Sód to pierwiastek występujący w postaci kationu zewnątrzkomórkowego. Jego stężenie w osoczu krwi jest najwyższe w porównaniu z innymi pierwiastkami. Odpowiada za osmozę i utrzymanie wielkości komórki. Zaburzenia jego stężenia w osoczu pod postacią hiponatremii i hipernatremii są często obserwowane u hospitalizowanych pacjentów, co jest bezpośrednią przyczyną pogarszającą rokowanie i wyniki leczenia chorych.