Przeziębienie (ostre zakażenie nosogardła) należy do najczęstszych dolegliwości, z jakimi pacjenci zgłaszają się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Wśród objawów wymienia się: wydzielinę z nosa, ból gardła, gorączkę, kaszel. Rozpoznanie opiera się na podstawie objawów klinicznych, a postępowanie diagnostyczne i badania dodatkowe można rutynowo ograniczyć do minimum. Postępowanie terapeutyczne obejmuje pielęgnację pacjenta oraz leczenie objawowe.

Szczególną grupę pacjentów stanowią osoby powyżej 65. r.ż. Obecnie brakuje jednoznacznego stanowiska autorów międzynarodowych wytycznych dotyczących zasad wprowadzania farmakoterapii dyslipidemii u osób w wieku podeszłym i starczym. Z jednej strony istnieją doniesienia o braku wpływu stężenia cholesterolu całkowitego i frakcji LDL na ryzyko wystąpienia choroby niedokrwiennej, zawału serca oraz na śmiertelność ogólną u osób powyżej 70. r.ż. Wiek podeszły i starczy jest dodatkowym czynnikiem ryzyka toksyczności statyn.

Choroby związane ze zwiększonym wydzielaniem kwasu solnego w żołądku należą ostatnio do jednych z najczęstszych powodów zgłaszania się pacjentów do lekarza. Obecnie najsilniejszymi i szeroko stosowanymi lekami hamującymi wydzielanie żołądkowe są inhibitory pompy protonowej (H+/K+ ATP-azy) w komórkach okładzinowych. Leki te podawane w dawkach standardowych skutecznie zmniejszają podstawowe oraz stymulowane wydzielanie kwasu w żołądku. Ze względu na wieloletnie doświadczenie kliniczne potwierdzające ich skuteczność i bezpieczeństwo są one teraz jednymi z najszerzej stosowanych leków. 

Naproksen to powszechnie znany lek z grupy nieselektywnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), będący pochodną kwasu propionowego. Działa on poprzez hamowanie obydwu typów cyklooksygenaz: formy konstytutywnej (COX-1), odpowiedzialnej za syntezę prostaglandyn spełniających funkcje fizjologiczne oraz indukowalnej (COX-2), odpowiedzialnej za syntezę prostaglandyn prozapalnych w miejscu zapalenia. Lek ten wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Działa również antyagregacyjnie.

W artykule przedstawiono zasady leczenia farmakologicznego łagodnego rozrostu stercza z omówieniem podstaw etiopatogenezy, diagnostyki i strategii leczenia chorych. Farmakoterapia sprowadza się do blokowania receptorów alfa-1 adrenergicznych i znosi napięcie mięśniówki gładkiej w sterczu oraz szyi pęcherza. Drugi punkt uchwytu to blokowanie enzymu 5-alfa-reduktazy, które jest przyczyną atrofii nabłonka stercza.

Alergia to nieprawidłowa reakcja nadwrażliwości na alergeny, które powszechnie występują w środowisku i dla większości osób są nieszkodliwe. W ostatnich latach w Polsce oraz w innych krajach na świecie notuje się znaczący wzrost zachorowań na choroby alergiczne.

Ból gardła jest jedną z najczęstszych dolegliwości, na jaką skarżą się pacjenci. Jego główną etiologię stanowią choroby infekcyjne z wirusami na czele. Dotyczyć on może każdej grupy wiekowej pacjentów. Terapia bólu gardła ma z założenia charakter objawowy. W czasie większości chorób, w tym przeziębień, stanowi ważny element leczenia wspomagającego. 

Zakażenia układu moczowo-płciowego są jedną z głównych przyczyn zgłaszania się chorych do lekarzy. W artykule przedstawiono – na podstawie wybranych zagadnień o znaczeniu praktycznym – udoku mentowaną skuteczność preparatów z owoców żurawiny w profilaktyce oraz terapii przedmiotowych zakażeń

U mężczyzn po zawale serca dochodzi do istotnej redukcji aktywności seksualnej. Ma to związek z częstym występowaniem w tej grupie chorych naczyniopochodnych zaburzeń erekcji, a także z pogorszeniem ogólnego stanu fizycznego i psychicznego pacjenta. Na czynniki te nakłada się błędne przekonanie, jakoby seks po zawale był zachowaniem niosącym wysokie ryzyko wystąpienia niepożądanych reakcji ze strony układu sercowo- naczyniowego. 

Wielu lekarzy klinicystów wykazało, że pacjenci z produktywnym i nieproduktywnym kaszlem (włączając zespół ściekania śluzu po tylnej ścianie gardła) mają zwiększoną wrażliwość na takie czynniki, jak antygeny, wirusy, bakterie i przeziębienie. Dotyczy to również chorych cierpiących na rozstrzenie oskrzeli i stan zaostrzonego przewlekłego zapalenia oskrzeli.

Zaburzenia lipidowe stanowią jeden z najlepiej poznanych czynników ryzyka chorób układu krążenia. Na podstawie przeprowadzonych w Polsce badań epidemiologicznych dotyczących hiperlipidemii można wysunąć wniosek, że wielu pacjentów nie jest świadomych swojej choroby, a część z tych, którzy są świadomi, nie podejmuje leczenia. Również zbyt mało pacjentów osiąga pożądane stężenia lipidów według wytycznych ESC/EAS 2011.

Choroby bakteryjne wieku dziecięcego stanowią ok. 20% chorób skóry. Wzrost zachorowań obserwuje się w okresie wiosenno-letnim. Związane jest to ze zwiększeniem występowania czynników sprzyjających rozwojowi bakterii. Do czynników tych należą: wysoka temperatura powietrza, nadmierne pocenie skóry, zwiększona urażalność powłok ciała. Mimo większego dostępu do środków higieny i poprawy warunków bytowych, liczba zachorowań utrzymuje się na stałym poziomie od kilkudziesięciu lat. Zdecydowanie uległa poprawie skuteczność leczenia.

Łuszczyca jest przewlekłą chorobą hiperproliferacyjną skóry o podłożu zapalnym. Charakteryzuje się występowaniem swędzących i bolesnych zmian skórnych, obejmujących różowe wykwity z dobrze odgraniczonymi brzegami, pokryte srebrnobiałymi łuskami z martwych komórek. W leczeniu łuszczycy stosuje się preparaty miejscowe, fototerapię, leki systemowe oraz preparaty do codziennej pielęgnacji skóry. W ich skład wchodzą substancje o działaniu złuszczającym, hamującym podziały mitotyczne, nawilżającym oraz regenerującym.

Zaburzenia lipidowe to najczęściej występujące i w dodatku modyfikowalne czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, będących główną przyczyną zgonów, inwalidztwa i rosnących kosztów ochrony zdrowia w większości populacji europejskich. Poprzez wykonanie profilu lipidowego możemy konkretnie wskazać rodzaj zaburzeń i podjąć odpowiednie leczenie. Postępowanie niefarmakologiczne (dieta, styl życia) określa się jako podstawową i zarazem najważniejszą strategię w leczeniu dyslipidemii oraz profilaktyce miażdżycy i jej wtórnych konsekwencji – zawału serca, udaru mózgu. Połączenie tego typu działań z farmakoterapią, stosowaną w znacznych, trudnych do opanowania zaburzeniach lipidowych, pozwala również na zmniejszenie dawek leków, a tym samym niweluje możliwe działania niepożądane.

Farmaceuta odgrywa bardzo ważną rolę w procesie leczenia pacjenta. Powinien dysponować wiedzą, czy za błahym skaleczeniem nie kryje się widmo komplikacji związanych z chorobami towarzyszącymi. Należy pamiętać, iż nie wszystkie rany goją się w ten sam sposób. We wszystkich przypadkach należy dobrać właściwy rodzaj terapii, aby maksymalnie zwiększyć możliwość gojenia się rany. Wyboru opatrunku dokonuje się zgodnie z klasyfikacją ran według TIME. Bardzo szerokie spektrum produktów umożliwia zastosowanie odpowiedniego sposobu leczenia, a ocena rany wg TIME pomaga rozpoznać przeszkody, przez które rana nie może się skutecznie goić.