Stres coraz wyraźniej ujawnia się jako istotny czynnik ryzyka chorób serca. Badania z The Lancet wskazują, że przewlekłe napięcie może znacząco zwiększać ryzyko wystąpienia schorzeń sercowo-naczyniowych. Eksperci kampanii Akcja Kardioprotekcja podkreślają, że długotrwały stres często towarzyszący także osobom po przebytych już incydentach kardiologicznych to duże ryzyko dalszych poważnych konsekwencji zdrowotnych. Pacjenci po przebytym zawale serca często doświadczają złożonych emocji, które mogą wpływać na ich rekonwalescencję zarówno fizyczną, jak i psychiczną. Stres, jeśli nie jest odpowiednio zarządzany, może prowadzić do przewlekłego napięcia, co stanowi dodatkowe ryzyko dla funkcjonowania serca i układu krążenia. 

– Wielu pacjentów po zawale odczuwa ogromny stres związany z lękiem przed nową sytuacją życiową, jaką determinuje przebycie zawału, a także przed  kolejnym atakiem serca. Ta obawa sprawia, że ograniczają swoją aktywność, izolują się społecznie i zawodowo, co negatywnie wpływa na ich  psychikę. Poczucie beznadziejności i braku kontroli nad własnym życiem jest dla wielu z nich przytłaczające, a często wyzwala stany depresyjne. Stany lekowe, depresja są uznanymi czynnikami zwiększonego ryzyka kolejnych incydentów sercowych i błędne koło się zamyka – podkreśla prof. dr hab. n. med. Ryszard Piotrowicz z Narodowego Instytutu Kardiologii, ekspert kampanii Akcja Kardioprotekcja.

Badania opublikowane w Journal of the American College of Cardiology wskazują, że skuteczne zarządzanie stresem może znacząco obniżyć ryzyko ponownych zdarzeń sercowo-naczyniowych. U pacjentów, którzy uczestniczyli w programach redukcji stresu, obserwowano lepsze wyniki w zakresie ciśnienia krwi, profilu lipidowego i ogólnej jakości życia. Świadomość emocjonalnego wpływu zawału serca jest pierwszym krokiem do skutecznej interwencji. Leczenie powinno obejmować nie tylko aspekty fizyczne, ale również wsparcie psychologiczne, które może pomóc pacjentom w radzeniu sobie ze stresem i jego negatywnymi skutkami. Integracja psychoterapii, technik relaksacyjnych oraz wsparcia społecznego w planie leczenia może przyczynić się do znaczącej poprawy stanu zdrowia pacjentów i ich ogólnego samopoczucia.

Od 1 stycznia 2024 r. w przypadku braku aptek chętnych do pracy w nocy i święta taką placówkę wyznaczy starostwo. Koszty pracy apteki w porze nocnej i w święta pokryje Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ), ale w ograniczonym zakresie. Jeśli samorząd będzie chciał, by była ona otwarta dla mieszkańców przez całą noc i święta, wówczas koszt dyżuru będzie musiał pokryć powiat. Narodowy Fundusz Zdrowia zapłaci za dwie godziny pracy w porze nocnej – maksymalnie do godz. 23 i za cztery godziny pracy apteki w dzień wolny od pracy, najdłużej do godz. 18. – Powiat ma możliwość zakontraktowania dłuższych dyżurów aptek, ale płaci z własnych pieniędzy – mówi  Marek Tomków, wiceprezes Naczelnej Rady Aptekarskiej, na łamach serwisu Prawo.pl.

Nadal nie wiadomo, jaka jest najlepsza metoda wspomagająca zaprzestanie palenia papierosów. Wydaje się, że dobrym momentem do podjęcia interwencji są badanie przesiewowe w kierunku raka płuca, które obejmują osoby obciążone wieloletnim narażeniem na dym tytoniowy. W badaniach QuLIT1 i QuLIT2 przeprowadzonych w grupie osób palących papierosy w wieku 55-75 lat, które poddano przesiewowej tomografii komputerowej klatki piersiowej, sprawdzono, czy taka interwencja jest skuteczna.

W badaniu QuLIT1 osoby w ramieniu interwencyjnym odbywały rozmowę zachęcającą do rzucenie palenia papierosów oraz otrzymywały możliwość otrzymania farmakoterapii wspierającej rzucenie palenia. Osoby w grupie kontrolnej otrzymywały krótką informację na temat szkodliwości palenia oraz polecenie zgłoszenia się do lokalnych ośrodków leczenia uzależnienia od tytoniu. W badaniu QuLIT2 osoby w grupie interwencyjnej odbywały rozmowę telefoniczną zachęcającą do rzucenia palenia papierosów, po której wysyłano do nich farmakologiczne środki wspomagające rzucenie palenia papierosów. Do obu badań włączono łącznie 430 uczestników (QuLIT1 115 osób, QuLIT2 315 osób). W badaniu QuLIT1Po 12-miesięcznej obserwacji zaprzestanie palenia potwierdzone testem biochemicznym stwierdzono u 6,3% osób w grupie interwencyjnej i u 2% w grupie kontrolnej. Skuteczność interwencji antytytoniowej wykazano także w badaniu QuLIT2 (odpowiednio 14,5% i 5,6%).

Wśród osób, które nie chorowały na półpasiec, wiedza na temat tej choroby jest niewielka. Jak podkreśla prof. Irena Walecka, kierownik Kliniki Dermatologii CMKP Państwowego Instytutu Medycznego MSWiA w Warszawie: Zrobiłam krótką sondę wśród moich pacjentów dermatologicznych. Ci, którzy nigdy nie chorowali na półpasiec, mówili, że to „krostki, pęcherzyki, niewielki problem”. Jednak patrząc na pacjentów, których przyjmujemy do szpitala z powodu powikłań półpaśca, widać, że nie jest to prawdą. Dla wielu osób jest to bardzo ciężka choroba z poważnymi powikłaniami.

Choroba jest spowodowana reaktywacją wirusa Varicella Zoster (wywołującego ospę wietrzną i półpasiec). Do pierwotnego zakażenia wirusem i zachorowania na ospę wietrzną zwykle dochodzi w dzieciństwie. Po przechorowaniu ospy wietrznej wirus nie jest jednak eliminowany z organizmu; pozostaje na długie lata w zwojach czuciowych układu nerwowego. U wielu osób następuje jednak reaktywacja wirusa: czynnikiem wywołującym może być osłabienie organizmu związane np. z infekcją, chorobą nowotworową, leczeniem immunosupresyjnym, chorobą autoimmunologiczną, a także starzeniem się organizmu i gorszym funkcjonowaniem układu immunologicznego. Statystyki pokazują, że ok. 30% osób po 50. r.ż. zachoruje na półpasiec.

Od 1 stycznia 2024 r. jedna z flozyn – dapagliflozyna, która jest stosowana u pacjentów z niewydolnością serca, przewlekłą chorobą nerek i cukrzycą typu 2, ponownie znajdzie się na liście leków refundowanych po dwumiesięcznej przerwie. Wprowadzone w obwieszczeniu Ministra Zdrowia z dnia 11 grudnia br. modyfikacje uwzględniają też poszerzenie wskazań do jej stosowania u pacjentów kardiologicznych i nefrologicznych, a także ponowne, bezpłatne udostępnienie leku dla chorych od 65. r.ż.

Choć proponowane przez Ministerstwo Zdrowia zmiany kryteriów refundacyjnych w przypadku przewlekłej choroby nerek z pozoru mogą wydawać się kosmetyczne, to w praktyce zmieniają możliwości leczenia nefroprotekcyjnego w bardzo dużym zakresie. Specjaliści od dłuższego czasu alarmowali, że pierwotne zapisy refundacyjne nijak miały się do dostępności koniecznych do przeprowadzenia badań diagnostycznych i znacznie zawężały populację, która mogłaby odnieść korzyść z ich stosowania. Zmiana z uprzednio obowiązującego kryterium „albuminuria ≥ 200 mg/g” na „albuminuria lub białkomocz” realnie wpłynie na praktykę kliniczną i możliwość szerszego stosowania flozyn u osób, u których rozwija się przewlekła choroba nerek.

Wrocławska spółka biofarmaceutyczna Biotts to jeden z pionierów innowacyjnych nośników, umożliwiających aplikację leków przez skórę metodą transdermalną (przez skórę, w postaci plastrów, bez zastrzyków) i zwiększających biodostępność substancji czynnych.  Obecnie frima planuje zastosowanie przełomowej technologii w aplikacji powszechnie stosowanych leków przeciwcukrzycowych. W tym celu Biotts zawarł umowę o współpracy PoC (Proof of Concept) z Biotonem – producentem na skalę komercyjną rekombinowanej insuliny ludzkiej. 

– (...) Celem tej współpracy jest zaoferowanie nieinwazyjnych alternatyw dla istniejącej i bardzo ważnej bazy pacjentów. Choć wciąż w fazie badań, wczesne wyniki potwierdzają skuteczność naszego opatentowanego uniwersalnego systemu nośnika przezskórnego MTC-Y. Insulina przenika przez skórę niemal natychmiast i osiąga okno terapeutyczne w ciągu kilku minut. Następnie utrzymuje się na stałym poziomie przez okres aż do 72 godzin, oferując pacjentom możliwość zastąpienia kilku wstrzyknięć jednym prostym plastrem. Podkreśla to dwie kluczowe zalety naszej technologii MTC-Y: jest ona całkowicie nieinwazyjna, a przez to przyjazna dla pacjenta oraz zapewnia stały poziom insuliny w osoczu krwi przez dłuższy czas. To sprawia, że system nośników przezskórnych Biotts jest naprawdę wyjątkowy – podkreśla dr Paweł Biernat, CTO i co-founder Biotts.

Pierwsze przypadki poważnych konsekwencji zdrowotnych wywołanych HIV opisano w prasie medycznej już ponad 40 lat temu. Obecnie medycyna jest teraz w zupełnie innym punkcie niż na początku lat 80. ubiegłego wieku, jednak wiedza w społeczeństwie na temat wirusa wciąż jest niewielka.

– Mam poczucie, że przestaliśmy rozmawiać o HIV w społeczeństwie. Był to bardzo ważny temat pod koniec zeszłego stulecia, a obecnie zszedł na dalszy plan. Pokolenia się natomiast zmieniają. Ludzie nie pamiętają tego, o czym rozmawialiśmy 20 lat temu, co skutkuje coraz niższą świadomością społeczną w zakresie chociażby dróg zakażenia HIV, możliwości leczenia i życia z wirusem. Aby edukacja była skuteczna, musi trwać nieustannie. O ile prowadzimy projekty edukacyjne cały czas, o tyle marzy mi się wniesienie tego tematu ponownie do debaty publicznej – dla dobra i bezpieczeństwa nas wszystkich – mówi dr n. społ. Magdalena Ankiersztejn-Bartczak, prezes zarządu Fundacji Edukacji Społecznej.

Ciągłość podejmowania decyzji w dziedzinie polityki lekowej, a w szczególności podjęcie decyzji w ramach zaawansowanych procesów refundacyjnych – to główne postulaty 60 organizacji pacjentów z całego kraju, które wystosowały apel do Macieja Miłkowskiego, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Zdrowia. Przedstawiciele pacjentów podkreślają, że dla ich podopiecznych to sprawa zdrowia i życia. Kopia pisma trafiła również do Prezydium sejmowej Komisji Zdrowia.

Sygnatariusze apelu obawiają się wstrzymania podejmowania decyzji w najbliższym czasie, co może negatywnie wpłynąć na sytuację pacjentów oczekujących na skuteczne i bezpieczne leczenie. W szczególności zwrócili uwagę na:

1. Zagrożenie dla wydania nowych decyzji refundacyjnych w okresie do wyłonienia kolejnego rządu oraz kierownictwa Ministerstwa Zdrowia.
2. Wydłużenie okresów pomiędzy publikacjami obwieszczeń refundacyjnych do trzech miesięcy, zgodnie z przepisami nowelizacji ustawy refundacyjnej.
3. Przewlekły proces kontraktowania programów lekowych oraz przetargów w szpitalach, wydłużający o wiele tygodni czas niezbędny do faktycznego udostępnienia terapii dla pacjentów.

– Antybiotykami nie leczymy grypy, przeziębienia czy COVID-19, ponieważ to choroby wirusowe. Nieuzasadniona, samodzielna, często nadużywana antybiotykoterapia powoduje, że bakterie stają się odporne na leczenie, czego efektem jest antybiotykoodporność, która jest zagrożeniem dla zdrowia każdego z nas – wyjaśnia dr n. farm. Katarzyna Molęda-Krawiec, dyrektor ds. farmacji, Grupa American Heart of Poland. 

Antybiotykooporność jest nazywana przez lekarzy i naukowców „cichą pandemią XXI w”. Na podstawie raportu przygotowanego na zlecenie brytyjskiego rządu, którego publikację poprzedziły dwuletnie badania pod przewodnictwem ekonomisty Sir Jima O’Neilla, prognozuje się, że w 2050 r. liczba zgonów z powodu oporności na antybiotyki może sięgnąć 10 mln rocznie. Natomiast Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe za jeden z 10 największych globalnych zagrożeń zdrowia publicznego, przed którymi stoi ludzkość.