Choroby niezakaźne, a w szczególności przewlekłe choroby układu oddechowego, są poważnym, współczesnym i globalnym problemem w wymiarze medycznym, społecznym i ekonomicznym. Na całym świecie setki milionów pacjentów cierpią z powodu astmy (300 mln), przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (80 mln), alergicznego nieżytu nosa (400 mln) i innych. WHO, WHA, GARD i inne międzynarodowe organizacje szerzą wiedzę na temat przewlekłych chorób układu oddechowego wśród personelu medycznego, służby zdrowia i całych narodów. Celem nowych standardów w zakresie diagnostyki, terapii i profilaktyki astmy (GINA) oraz przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (GOLD) jest obniżenie zachorowalności i śmiertelności, a także stymulowanie wieloośrodkowych badań naukowych. Wczesna diagnostyka oraz leczenie dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów na podstawie aktualnych światowych zaleceń przyczyniają się do opanowania postępu choroby, kontroli objawów klinicznych oraz w istotny sposób redukują ekonomiczne i społeczne koszty przewlekłych chorób układu oddechowego. Wprowadzenie przez Wytyczne GINA 2009 i Raport GOLD 2011 holistycznego ujęcia astmy oraz wielowymiarowego podejścia do przewlekłej obturacyjnej choroby płuc najlepiej odzwierciedla klinikę tych chorób i daje nowe narzędzia diagnostyczno- terapeutyczne zarówno samym pacjentom, jak i lekarzom praktykom. Nowe podejście do całościowego rozumienia fenomenów klinicznych wraz z innymi badaniami dodatkowymi pozwala na wieloparadygmatyczne spojrzenie na chorego człowieka, zapewniając tym samym lekarzom sukces terapeutyczny

Zaparcie stanowi zaburzenie ze strony układu pokarmowego, które obniża komfort i znacznie wpływa na jakość życia. Definicja zaparcia ulegała zmianie na przestrzeni lat. Obecnie najlepiej opracowaną i najczęściej cytowaną jest definicja oparta na kryteriach rzymskich III. Leczenie rozpoczyna się od zmiany trybu życia oraz nawyków żywieniowych. W przypadku braku poprawy wprowadza się leczenie farmakologiczne. Istnieje szeroka gama produktów o działaniu przeczyszczającym. Preparaty przeczyszczające powinny być stosowane przez krótki okres ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Pieluszkowe zapalenie skóry to najpopularniejsze schorzenie okresu niemowlęcego, będące następstwem zbyt długiego kontaktu skóry z mokrą pieluszką. W profilaktyce i leczeniu tego schorzenia niezbędne jest wdrożenie odpowiedniej higieny i pielęgnacji skóry okolic pieluszkowych. Leczenie obejmuje natomiast stosowanie miejscowych środków regenerujących, przeciwzapalnych i przeciwdrobnoustrojowych oraz emolientów. Artykuł ten zawiera przegląd najpopularniejszych substancji wykorzystywanych w leczeniu pieluszkowego zapalenia skóry.

Kandydoza pochwy i sromu (vulvovaginal candidiasis – VVC) to zakażenie występujące przeważnie u młodych, aktywnych seksualnie kobiet, ale nierzadko także spotykane u pacjentek w wieku postmenopauzalnym. Czynnikiem etiologicznym są drożdżaki z rodzaju Candida – przeważnie C. albicans, ale także inne gatunki, np. C. glabrata, C. tropicalis, C. krusei. Są to zakażenia zaliczane do endogennych, w związku z czym wcześniejsza, stany zmniejszenia odporności przyczyniają się do zwiększenia ryzyka powstania infekcji. Dominującymi objawami zakażenia u pacjentek są: uporczywy świąd, pieczenie i bolesność okolicy sromu, a także upławy o nieprzyjemnym zapachu. Do kryteriów niezbędnych do rozpoznania CVV zalicza się pozytywne wyniki badania podmiotowego i przedmiotowego, ocenę pH pochwy oraz bezpośrednie badanie mikroskopowe i mikrobiologiczne (barwienie metodą Grama, posiew). W leczeniu kandydozy pochwy i sromu stosuje się leki antymikotyczne miejscowe i ogólne. W większości przypadków skuteczne są preparaty z antybiotykami polienowymi (nystatyna) lub lekami azolowymi (klotrimazol, flukonazol, fentikonazol, itrakonazol). W terapii, jako leczenie uzupełniające, zalecane są także preparaty zawierające probiotyki, które przyczyniają się do odbudowy prawidłowej mikroflory pochwy i sromu.

Bardzo wiele leków dostępnych jest w aptekach bez recepty. Jednymi z najczęściej stosowanych przez pacjentów są nieopioidowe leki przeciwbólowe (m.in. niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz paracetamol). Popularnymi środkami leczniczymi zaliczanymi do wymienionej wyżej grupy są: kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, diklofenak, naproksen oraz wspomniany paracetamol i metamizol sodowy. Omawiane farmaceutyki, pomimo dostępności OTC, mogą powodować wystąpienie istotnych interakcji z innymi lekami.

Bezsenność oznacza trudność w inicjowaniu i utrzymaniu snu z jednoczesnym wczesnym budzeniem przez okres przynajmniej miesiąca. Pacjent cierpiący na bezsenność ponosi w ciągu dnia konsekwencje zaburzonego snu, np. zmęczenie, senność, zmienny nastrój, zaburzenia koncentracji, jak również zaburzenia w funkcjonowaniu społecznym w rodzinie i poza nią.

Jako leczenie rekomenduje się:

1) leczenie chorób współistniejących,

2) niefarmakologiczne indukowanie snu, m.in. przez higienę snu,

3) farmakoterapię.

W artykule przedstawiono farmakologiczne metody leczenia bezsenności.

Odwodnienie pojawia się w wyniku utraty znacznej ilości wody przez organizm, prowadząc do zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej. Najczęstszymi przyczynami odwodnienia są biegunki – spowodowane zakażeniem wirusowym, bakteryjnym lub pasożytniczym, pojawiające się również w czasie podróży (biegunka podróżnych) oraz zatrucia pokarmowe.

Najważniejszym postępowaniem zapobiegającym odwodnieniu w biegunce o ostrym, łagodnym i umiarkowanym przebiegu oraz zatruciu pokarmowym jest zastosowanie hipoosmolarnych doustnych płynów nawadniających. Stwierdzono, że podawanie doustnych płynów nawadniających (DPN) o zmniejszonej osmolarności zmniejsza ryzyko nawadniania dożylnego i częstotliwość hospitalizacji. Odwodnienie jest szczególnie niebezpieczne u niemowląt, małych dzieci i osób starszych.

Potas to ważny kation występujący głównie wewnątrzkomórkowo, aktywujący kilkadziesiąt procesów enzymatycznych, w tym syntezę białek. Prawidłowa kaliemia warunkuje właściwy przebieg wielu czynności fizjologicznych, m.in. wpływa na pobudliwość neuronów i miocytów, transmisję nerwową, perystaltykę jelit, rytm i siłę skurczów serca, ciśnienie tętnicze i wydzielanie insuliny. Zarówno nadmiar, jak i niedobór tego pierwiastka może powodować poważne zaburzenia, a nawet zagrożenie życia. Z tego powodu terapia z użyciem potasu powinna odbywać się pod kontrolą lekarską, z uwzględnieniem (poza stanem klinicznym) również wyników okresowych badań laboratoryjnych.

Odparzenia to przykra dolegliwość, która występuje u osób otyłych, leżących, a także niemowląt. Skóra staje się wtedy silnie zaczerwieniona, występuje również obrzęk, pieczenie i swędzenie. Zaniedbane odparzenia mogą przerodzić się w bolesne, trudne do wyleczenia zmiany skórne. Odpowiednia pielęgnacja skóry narażonej na powstawanie odparzeń to najlepsza profilaktyka.

Cefuroksym jest cefalosporyną II generacji; charakteryzuje się stabilnością wobec β-laktamaz bakteryjnych i szerokim spektrum aktywności wobec bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych. Wykazuje bakteriobójcze właściwości poprzez hamowanie działania enzymów odpowiedzialnych za syntezę ściany komórkowej. Lek dostępny jest w dwóch formach: cefuroksymu sodu do podawania parenteralnego oraz aksetylu cefuroksymu – proleku do podawania doustnego. Oba antybiotyki są powszechnie używane do leczenia zakażeń układu oddechowego, zakażeń skóry i tkanek miękkich, zakażeń układu moczowego. W artykule przedstawiono charakterystykę obu postaci cefuroksymu oraz ich zastosowanie w opiece ambulatoryjnej, a także szpitalnej.

Nadmierne napięcie nerwowe, niepokój i zaburzenia snu są częstymi przypadłościami, które zazwyczaj wymagają długotrwałego leczenia. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci naturalne leki uspokajające i nasenne o niskim ryzyku wywoływania działań niepożądanych stały się niezwykle popularne. Najczęściej używane są ekstrakty roślinne, aminokwasy, mikroelementy i witaminy. Artykuł ten zawiera przegląd najpopularniejszych składników leków OTC i suplementów diety stosowanych w leczeniu stanów nadmiernego napięcia nerwowego i zaburzeń snu.

Okres zimowy to czas licznych przeziębień, w którym pojawia się gorączka, ból gardła, ból głowy, męczący kaszel i uporczywy katar. Ze wszystkimi tymi objawami można skutecznie walczyć, stosując odpowiednią terapię.

Nieprawidłowe krwawienia maciczne to zwykle objaw dysfunkcji jajników. Spowodowane są: stanami związanymi z ciążą, przyczynami układowymi, zewnątrzpochodnymi, organicznymi, a także krwawieniami czynnościowymi. Prawidłowa diagnostyka daje możliwość indywidualizacji leczenia i wybór optymalnej metody terapeutycznej.

Nadciśnienie tętnicze (HA) należy do najczęstszych zagrożeń zdrowotnych na całym świecie. Jest czynnikiem ryzyka choroby niedokrwiennej serca i udaru mózgu, stanowi jedną z najczęstszych przyczyn zgonów. Odsetek chorych stale wzrasta i zbliża się do 30%. Szczególnie wysoki jest w Polsce. Pomimo stosowanej terapii, tylko u nielicznych pacjentów udaje się osiągnąć pożądane wartości ciśnienia tętniczego. Niezwykle ważny jest dobór odpowiednich leków hipotensyjnych. Znaczącą pozycję zajmują blokery kanału wapniowego III generacji.