Owoce i kwiaty bzu czarnego zawierają w swoim składzie przeciwutleniacze i witaminy, które wzmacniają układ odpornościowy. Aktywne związki mogą łagodzić stany zapalne, zmniejszać stres i chronić serce. Preparaty z czarnego bzu są zalecane w leczeniu i zapobieganiu przeziębieniu i grypy, łagodzeniu kaszlu, zapalenia zatok oraz w leczeniu owrzodzeń jamy ustnej i zapalenia migdałków. Wyciągi z czarnego bzu zmniejszają stężenie cholesterolu LDL i chronią przed wolnymi wodnikami. Produkty z czarnego bzu wykazują aktywność przeciwwirusową, szczególnie wobec różnych szczepów wirusa grypy. Bez czarny stosuje się również w przypadku bólu zatok, rwy kulszowej i w nerwobólach.

Stres jest reakcją organizmu na czynnik zewnętrzny (stresor). Stres może mieć różne przyczyny, takie jak problemy rodzinne, problemy z pracą, trudności finansowe, zły stan zdrowia, a nawet śmierć kogoś bliskiego. Magnez odgrywa ważną rolę w ludzkim ciele, reguluje wiele ważnych funkcji w organizmie (ponad 300 reakcji biochemicznych). Pomaga w utrzymaniu prawidłowego funkcjonowania nerwów i mięśni, wspiera układ odpornościowy, reguluje pracę serca oraz bierze udział w budowie kości. Niedobór magnezu jest związany ze zwiększonym stresem i lękiem. Badania na zwierzętach i badania kliniczne sugerują uzupełniające przyjmowanie preparatów magnezu i wysokich dawek pirydoksyny (witaminy B₆) na redukcję stresu.

Infekcje koronawirusami wywołującymi SARS zdarzały się także w przeszłości, a jedna z takich epidemii pojawiła się w 2003 r. Właśnie wtedy naukowcy zwrócili uwagę na użycie korzenia lukrecji gładkiej (Glycyrrhiza glabra L.), a dokładniej jej głównego składnika – glicyryzyny w leczeniu infekcji dróg oddechowych, zainteresowanie to wzrosło w 2020 r. ze względu na epidemię SARS-CoV-2. Do tej pory powstało wiele badań donoszących, że glicyryzyna hamuje namnażanie się i zdolność do infekcji poszczególnych szczepów kronawirusów oraz działa ochronnie na płuca poprzez zmniejszenie stanu zapalnego i hamowanie apoptozy.

Niedobór żelaza to jeden z najczęściej występujących niedoborów żywieniowych w populacji na świecie. Wśród jego przyczyn wskazywane są czynniki żywieniowe, zaburzenia wchłaniania, niski status ekonomiczny, a także czynniki środowiskowe, religijne czy etniczne. Niedobór żelaza  jest najczęściej  obserwowany u osób z grup ryzyka, takich jak: dzieci, kobiety regularnie miesiączkujące oraz kobiety w ciąży i karmiące, osoby starsze, osoby z chorobami przewlekłymi, sportowcy, osoby stosujące diety eliminacyjne. Ze względu na ważną rolę, jaką składnik ten pełni w organizmie, w przypadku stwierdzonego niedoboru, należy – w konsultacji z lekarzem –  suplementować preparaty farmakologiczne.

Cezurą czasową przypisywaną początkom antyseptyki jest druga połowa XIX w. Pierwszym oficjalnym antyseptykiem wprowadzonym do lecznictwa przez pioniera Johna Listera był kwasu karbolowy, jednakże środek ten wpływał drażniąco na tkanki. Na przestrzeni lat liczba dostępnych antyseptyków oraz zakres ich działania stopniowo rósł, przy jednoczesnym ograniczeniu toksycznego działania wobec tkanek. Znaczna część spośród preparatów przeznaczonych do dezynfekcji tworzona jest na bazie składników aktywnych przynależących do 4 głównych grup: alkoholi, biguanidyny, jodoforów oraz czwartorzędowych związków amoniowych. Ponadto na rynku coraz powszechniej dostępne są środki, których składniki czynne wykraczają poza wyżej wymienione grupy. Należą do nich m.in.: dichlorowodorek oktenidyny czy triklosan.

Cynk jest niezbędnym mikroelementem dla metabolizmu człowieka. Katalizuje ponad 100 reakcji enzymatycznych, stanowi składnik struktury białek i reguluje ekspresję genów. Jest także jednym z kluczowych elementów funkcjonowania układu immunologicznego. Pacjenci szczególnie narażeni na niedobór cynku to osoby niedożywione, z zapalnymi chorobami jelit, zespołami upośledzonego wchłaniania lub nadużywające alkoholu. Objawy niedoboru cynku są niespecyficzne i obejmują opóźnienie wzrostu, biegunki, zapalenia języka, dystrofię paznokci, a także zmniejszenie odporności. Niedobór cynku może być leczony preparatami doustnymi – bardzo dobrze tolerowanymi w zalecanych przez producentów dawkach.

Pelargonia afrykańska (Pelargonium sidoides) jest znana od stuleci jako lek na wszelkiego rodzaju infekcje i powszechnie stosowana do ich leczenia przez rdzenną ludność Afryki. Ekstrakt z korzenia P. sidoides (EPs 7630) zawiera antocyjany, kumaryny, pochodne kwasu galusowego, flawonoidy, taniny, fenole i pochodne kwasu hydroksycynamonowego. Ekstrakt z korzenia P. sidoides popularność zdobył także w Europie i na innych kontynentach, gdzie jest składnikiem syropów i tabletek na infekcje górnych dróg oddechowych. Zastosowanie to zawdzięcza doniesieniom naukowców, że EPs 7630 zwiększa stężenie interferonu, czynnika martwicy nowotworowej (TNF), tlenku azotu (NO) i mobilizuje oraz aktywuje makrofagi, a dzięki tym właściwościom zwiększa nieswoistą odporność immunologiczną organizmu, wspomagając zwalczanie infekcji. 

Optymalizacja wiązania z wysokim powinowactwem wirusowych receptorów z konwertazą angiotensyny 2 (ACE2) człowieka jest z dużym prawdopodobieństwem wynikiem naturalnej selekcji zmutowanych szczepów wirusowych. Dodatkowo nabycie w polisacharydowych kolcach wirusa wielozasadowych miejsc cięcia, specyficznych dla ludzkiej proteazy furyny, jest wiarygodnym mechanizmem przekształcenia niskopatogennych szczepów wirusowych w wysokopatogenne. Ogólnie analiza genomów wirusowych przekonująco wykazuje, że COVID-19 nie jest laboratoryjnym konstruktem, czy też celowo zmanipulowanym wirusem. 

Infekcje górnych dróg oddechowych to najczęstszy problem zdrowotny, nasilający się w okresie jesienno-zimowym. Za infekcje górnych dróg oddechowych odpowiadają wirusy, takie jak wirus grypy  typu A, B i C, scyntialny wirus oddechowy (RSV), rynowirusy (HRV14) oraz koronawirusy, w tym powodujący nową epidemię wirus SARS-CoV-2. Aktualnie w Polsce mamy okres dużego nasilenia zachorowań na grypę, a jednocześnie na COVID-19, chorobę wywoływaną przez rozprzestrzeniającego się koronawirusa SARS-CoV-2.

Na przestrzeni kilku ostatnich dekad w piśmiennictwie anglojęzycznym pojawiły się pojedyncze doniesienia wskazujące na możliwość współwystępowania alergii i niespecyficznych bólów dolnego odcinka kręgosłupa (ang. non-specific low back pain – nsLBP). Celem pracy była próba odpowiedzi na pytanie, czy alergia może być czynnikiem predykcyjnym bólów dolnego odcinka kręgosłupa na podstawie przeglądu piśmiennictwa. Według hipotezy alergologa Josepha Millera uwalniane przez mastocyty mediatory chemiczne (m.in. cytokiny prozapalne, histamina) mogą ,,zmusić’’ komórki naczyń krwionośnych do delikatnego oddzielenia się, co skutkuje tym, że przedostają się one do układu krwionośnego. To sprawia, że prozapalne cytokiny biorące udział w reakcji alergicznej ( Il- 1β, Il-6, TNF- α), a także histamina w wysokim stężeniu, mogą poprzez motoneurony pobudzać nocyceptory zlokalizowane w obrębie mięśni szkieletowych, powodując ich skurcze i bóle.

Wapń jest jednym z najważniejszych makroelementów w organizmie ludzkim. Stanowi podstawowy składnik strukturalny układu szkieletowego. Tym samym w tkance kostnej zdeponowane jest blisko 99% wapnia. Poza funkcją budulcową pełni szereg istotnych funkcji w ustroju, m.in. reguluje sygnalizację wewnątrzkomórkową, warunkuje przewodnictwo nerwowe, hemostazę, pracę mięśni oraz sekrecję hormonów i enzymów. Dzienne zapotrzebowanie na wapń jest zróżnicowane pod względem płci, wieku oraz pochodzenia.

Kaszel jest naturalnym odruchem, który pomaga chronić płuca, usuwając z nich substancje drażniące, takie jak dym i kurz, ale może być również objawem przeziębienia lub grypy. Suchy kaszel jest spowodowany podrażnieniem lub suchością w tylnej części gardła. Może być również spowodowany czynnikami zewnętrznymi, takimi jak alergeny, dym, kurz, może być objawem wielu chorób np. astmy, zapalenia opłucnej, czy występować jako działanie niepożądane związane ze stosowaniem leków, np. inhibitorów konwertazy angiotensyny (IKA). Suchy kaszel można leczyć lekami przeciwkaszlowymi pochodnymi opioidów: kodeiną, dekstrometorfanem, lekami nieopiodowymi: butamiratem i lewodropropizyną oraz pastylkami na gardło z wyciągami ziołowymi. Mokry kaszel jest spowodowany nadmierną  zawartością śluzu w dolnych drogach oddechowych. Leki, które można stosować w leczeniu kaszlu mokrego, obejmują środki wykrztuśne i mukolityczne. Środki wykrztuśne to substancje, które pomagają rozrzedzić i wydalić flegmę z płuc. Obejmują one pochodne gwajakolu. Środki mukolityczne, takie jak bromheksyna i acetylocysteina, pomagają rozbić lepką wydzielinę w klatce piersiowej, ułatwiając kaszel. Dostępne są leki na kaszel zawierające zarówno środek wykrztuśny, jak i mukolityczny. W łagodzeniu kaszlu stosowane są zioła, np. bluszcz, tymianek, prawoślaz.