Cezurą czasową przypisywaną początkom antyseptyki jest druga połowa XIX w. Pierwszym oficjalnym antyseptykiem wprowadzonym do lecznictwa przez pioniera Johna Listera był kwasu karbolowy, jednakże środek ten wpływał drażniąco na tkanki. Na przestrzeni lat liczba dostępnych antyseptyków oraz zakres ich działania stopniowo rósł, przy jednoczesnym ograniczeniu toksycznego działania wobec tkanek. Znaczna część spośród preparatów przeznaczonych do dezynfekcji tworzona jest na bazie składników aktywnych przynależących do 4 głównych grup: alkoholi, biguanidyny, jodoforów oraz czwartorzędowych związków amoniowych. Ponadto na rynku coraz powszechniej dostępne są środki, których składniki czynne wykraczają poza wyżej wymienione grupy. Należą do nich m.in.: dichlorowodorek oktenidyny czy triklosan.

Cynk jest niezbędnym mikroelementem dla metabolizmu człowieka. Katalizuje ponad 100 reakcji enzymatycznych, stanowi składnik struktury białek i reguluje ekspresję genów. Jest także jednym z kluczowych elementów funkcjonowania układu immunologicznego. Pacjenci szczególnie narażeni na niedobór cynku to osoby niedożywione, z zapalnymi chorobami jelit, zespołami upośledzonego wchłaniania lub nadużywające alkoholu. Objawy niedoboru cynku są niespecyficzne i obejmują opóźnienie wzrostu, biegunki, zapalenia języka, dystrofię paznokci, a także zmniejszenie odporności. Niedobór cynku może być leczony preparatami doustnymi – bardzo dobrze tolerowanymi w zalecanych przez producentów dawkach.

Pelargonia afrykańska (Pelargonium sidoides) jest znana od stuleci jako lek na wszelkiego rodzaju infekcje i powszechnie stosowana do ich leczenia przez rdzenną ludność Afryki. Ekstrakt z korzenia P. sidoides (EPs 7630) zawiera antocyjany, kumaryny, pochodne kwasu galusowego, flawonoidy, taniny, fenole i pochodne kwasu hydroksycynamonowego. Ekstrakt z korzenia P. sidoides popularność zdobył także w Europie i na innych kontynentach, gdzie jest składnikiem syropów i tabletek na infekcje górnych dróg oddechowych. Zastosowanie to zawdzięcza doniesieniom naukowców, że EPs 7630 zwiększa stężenie interferonu, czynnika martwicy nowotworowej (TNF), tlenku azotu (NO) i mobilizuje oraz aktywuje makrofagi, a dzięki tym właściwościom zwiększa nieswoistą odporność immunologiczną organizmu, wspomagając zwalczanie infekcji. 

Optymalizacja wiązania z wysokim powinowactwem wirusowych receptorów z konwertazą angiotensyny 2 (ACE2) człowieka jest z dużym prawdopodobieństwem wynikiem naturalnej selekcji zmutowanych szczepów wirusowych. Dodatkowo nabycie w polisacharydowych kolcach wirusa wielozasadowych miejsc cięcia, specyficznych dla ludzkiej proteazy furyny, jest wiarygodnym mechanizmem przekształcenia niskopatogennych szczepów wirusowych w wysokopatogenne. Ogólnie analiza genomów wirusowych przekonująco wykazuje, że COVID-19 nie jest laboratoryjnym konstruktem, czy też celowo zmanipulowanym wirusem. 

Infekcje górnych dróg oddechowych to najczęstszy problem zdrowotny, nasilający się w okresie jesienno-zimowym. Za infekcje górnych dróg oddechowych odpowiadają wirusy, takie jak wirus grypy  typu A, B i C, scyntialny wirus oddechowy (RSV), rynowirusy (HRV14) oraz koronawirusy, w tym powodujący nową epidemię wirus SARS-CoV-2. Aktualnie w Polsce mamy okres dużego nasilenia zachorowań na grypę, a jednocześnie na COVID-19, chorobę wywoływaną przez rozprzestrzeniającego się koronawirusa SARS-CoV-2.

Na przestrzeni kilku ostatnich dekad w piśmiennictwie anglojęzycznym pojawiły się pojedyncze doniesienia wskazujące na możliwość współwystępowania alergii i niespecyficznych bólów dolnego odcinka kręgosłupa (ang. non-specific low back pain – nsLBP). Celem pracy była próba odpowiedzi na pytanie, czy alergia może być czynnikiem predykcyjnym bólów dolnego odcinka kręgosłupa na podstawie przeglądu piśmiennictwa. Według hipotezy alergologa Josepha Millera uwalniane przez mastocyty mediatory chemiczne (m.in. cytokiny prozapalne, histamina) mogą ,,zmusić’’ komórki naczyń krwionośnych do delikatnego oddzielenia się, co skutkuje tym, że przedostają się one do układu krwionośnego. To sprawia, że prozapalne cytokiny biorące udział w reakcji alergicznej ( Il- 1β, Il-6, TNF- α), a także histamina w wysokim stężeniu, mogą poprzez motoneurony pobudzać nocyceptory zlokalizowane w obrębie mięśni szkieletowych, powodując ich skurcze i bóle.

Wapń jest jednym z najważniejszych makroelementów w organizmie ludzkim. Stanowi podstawowy składnik strukturalny układu szkieletowego. Tym samym w tkance kostnej zdeponowane jest blisko 99% wapnia. Poza funkcją budulcową pełni szereg istotnych funkcji w ustroju, m.in. reguluje sygnalizację wewnątrzkomórkową, warunkuje przewodnictwo nerwowe, hemostazę, pracę mięśni oraz sekrecję hormonów i enzymów. Dzienne zapotrzebowanie na wapń jest zróżnicowane pod względem płci, wieku oraz pochodzenia.

Kaszel jest naturalnym odruchem, który pomaga chronić płuca, usuwając z nich substancje drażniące, takie jak dym i kurz, ale może być również objawem przeziębienia lub grypy. Suchy kaszel jest spowodowany podrażnieniem lub suchością w tylnej części gardła. Może być również spowodowany czynnikami zewnętrznymi, takimi jak alergeny, dym, kurz, może być objawem wielu chorób np. astmy, zapalenia opłucnej, czy występować jako działanie niepożądane związane ze stosowaniem leków, np. inhibitorów konwertazy angiotensyny (IKA). Suchy kaszel można leczyć lekami przeciwkaszlowymi pochodnymi opioidów: kodeiną, dekstrometorfanem, lekami nieopiodowymi: butamiratem i lewodropropizyną oraz pastylkami na gardło z wyciągami ziołowymi. Mokry kaszel jest spowodowany nadmierną  zawartością śluzu w dolnych drogach oddechowych. Leki, które można stosować w leczeniu kaszlu mokrego, obejmują środki wykrztuśne i mukolityczne. Środki wykrztuśne to substancje, które pomagają rozrzedzić i wydalić flegmę z płuc. Obejmują one pochodne gwajakolu. Środki mukolityczne, takie jak bromheksyna i acetylocysteina, pomagają rozbić lepką wydzielinę w klatce piersiowej, ułatwiając kaszel. Dostępne są leki na kaszel zawierające zarówno środek wykrztuśny, jak i mukolityczny. W łagodzeniu kaszlu stosowane są zioła, np. bluszcz, tymianek, prawoślaz.

W tym artykule podsumowano wstępne wyniki dla leków o potencjalnej skuteczności przeciwko SARS-CoV-2/COVID-19. Kilka leków, takich jak chlorochina, arbidol, remdesiwir i fawipirawir, jest obecnie poddawanych badaniom klinicznym w celu przetestowania ich skuteczności i bezpieczeństwa w leczeniu choroby koronawirusowej 2019 (COVID-19). Dotychczas (grudzień 2019 – luty 2020) osiągnięto pewne obiecujące wyniki.