Ból jest przykrym i negatywnym wrażeniem zmysłowym oraz emocjonalnym, powstającym pod wpływem bodźców uszkadzających tkankę lub zagrażających jej uszkodzeniu. Ból znacząco obniża jakość życia ludzi i wiąże się z zaburzeniem w codziennym funkcjonowaniu. Większość pacjentów zgłasza się z dolegliwościami bólowymi najpierw do lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. W celu wdrożenia właściwej farmakoterapii zalecane jest stosowanie skal oceny bólu (numerycznej – NRS, wizualno-analogowej – VAS, słownej – VRS, Wonga-Bakera – wpływu na zachowanie), a także postępowanie zgodnie z trójstopniową drabiną analgetyczną WHO (stopień I – leki nieopioidowe, w tym niesteroidowe leki przeciwzapalne, stopień II – słabe opioidy, stopień III – silne opioidy). Na każdym stopniu drabiny do leków przeciwbólowych mogą być dołączone koanalgetyki (leki przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe, miorelaksanty), które wzmacniają efekt stosowanej farmakoterapii.

Pokrzywa zwyczajna jest powszechnie występującą rośliną, dobrze znaną z uwagi na jej kłująco-parzące włoski, które w kontakcie ze skórą powodują jej toksyczne zapalenie o różnym nasileniu. W medycynie ludowej od wieków stanowiła cenną roślinę leczniczą. Znana jest z korzystnego wpływu na funkcjonowanie dróg moczowych, a także skóry i jej przydatków. Ponadto w medycynie ludowej stosowana jest w przypadku bólów reumatycznych, zaburzeń żołądkowo-jelitowych i cukrzycy. Obecnie ekstrakt z jej korzenia wykorzystywany jest w leczeniu łagodnego przerostu prostaty. Badania nad jej potencjalnym wykorzystaniem wykazują coraz to liczniejsze właściwości prozdrowotne.

Cynk znajduje się w komórkach całego ciała. Odpowiada za szereg funkcji w organizmie człowieka, pomaga stymulować aktywność co najmniej 300 różnych enzymów. Odgrywa rolę w podziale i wzroście komórek, gojeniu się ran i metabolizmie węglowodanów, białek i tłuszczy. Cynk to pierwiastek śladowy niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego. Organizm ludzki potrzebuje cynku do aktywacji limfocytów T oraz komórek NK. Niedobór cynku powoduje zaburzenia odporności i powstawanie stanów zapalnych.

Nebulizacja jest klasyczną metodą podawania leku w postaci aerozolu do dróg oddechowych człowieka. Nebulizator jest urządzeniem, które zamienia płynny lek w aerozol. W czasie wdechu lek przenika bezpośrednio do płuc. Oprócz leków do inhalacji można stosować izotoniczne i hipertoniczne roztwory wody morskiej. Izotoniczne roztwory nawilżają drogi oddechowe i usuwają z błon śluzowych wirusy i bakterie. Hipertoniczne roztwory soli definiuje się jako roztwory zawierające 1% lub więcej soli. Te roztwory, charakteryzujące się wyższym ciśnieniem osmotycznym niż płyny ustrojowe, upłynniają śluz w zatokach lub płucach. Ułatwia to odprowadzanie śluzu z dróg oddechowych i łagodzi nieprzyjemne objawy, zwłaszcza w przypadku ciężkich chorób układu oddechowego. W aptekach dostępne są preparaty do nebulizacji w warunkach domowych, przeznaczone dla dzieci już od pierwszego dnia życia.

Żelazo stanowi jeden z kluczowych pierwiastków niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Całkowita zawartość tego pierwiastka w organizmie mężczyzn wynosi 4 g, natomiast u kobiet 2,5 g. Ponad 60% zmagazynowanego żelaza związane jest z hemoglobiną. Pozostała część współtworzy mioglobinę oraz liczne układy enzymatyczne. Niedobór żelaza stanowi jeden z najbardziej rozpowszechnionych zaburzeń żywieniowych. Istnieją 3 stopnie deficytu żelaza określane za pomocą oznaczenia stężenia ferrytyny w surowicy: niedobór żelaza bez niedokrwistości, niedobór żelaza z mikrocytozą i/lub hipochromią oraz niedokrwistość z niedoboru żelaza, będąca końcowym stadium deficytu tego pierwiastka. Często początkowy stan deficytu tego pierwiastka przebiega bezobjawowo lub z lekko wyrażonymi symptomami, pośród których dominuje subiektywne odczucie zmęczenia lub spadku energii.

Magnez to niezbędny makroelement, naturalnie występujący w ludzkim organizmie. Jest kluczowym regulatorem sercowo-naczyniowym, utrzymuje homeostazę elektryczną, metaboliczną i naczyniową. Prawidłowy poziom potasu w organizmie jest ważny dla funkcjonowania mięśni, w tym dla mięśnia sercowego. Ten makroelement obniża ciśnienie krwi i chroni przed skurczami mięśni.  Zarówno magnez, jak i potas mogą być tracone wraz z moczem, z powodu stosowania leków diuretycznych, co prowadzi do niskiego poziomu tych pierwiastków. Niedobór magnezu i potasu wiąże się z patofizjologią nadciśnienia tętniczego, cukrzycy, zespołu metabolicznego, choroby wieńcowej, zaburzeń rytmu serca i nagłej śmierci sercowej.

SARS-CoV-2 jest nowym RNA wirusem, należącym do rodziny Coronaviridae, który wywołuje u ludzi chorobę zwaną COVID-19. Do głównych objawów COVID-19 należą: wysoka gorączka, suchy kaszel, problemy z oddychaniem, zmęczenie i ból mięśni. Pierwotnymi nosicielami wirusa były nietoperze, co potwierdzają badania genomu. Genom SARS-CoV-2 koduje białka strukturalne (S, E, M, N), białka niestrukturalne, odpowiedzialne za proces replikacji i białka dodatkowe.

Materiały edukacyjne to dodatkowe informacje, które są związane z bezpiecznym stosowaniem produktu leczniczego. Mają one na celu zapobiegać albo ograniczać występowanie działań niepożądanych, zmniejszać ich ciężkość lub wpływ na pacjenta w przypadku wystąpienia tych działań, albo przynajmniej o nich informować. Materiały edukacyjne różnią się znacząco w zależności od grupy docelowej, do której będą skierowane, rodzaju ryzyka, budowy i projektu. Materiały edukacyjne dla farmaceutów stanowią ważne narzędzie opieki farmaceutycznej nad pacjentem.

Owoce i kwiaty bzu czarnego zawierają w swoim składzie przeciwutleniacze i witaminy, które wzmacniają układ odpornościowy. Aktywne związki mogą łagodzić stany zapalne, zmniejszać stres i chronić serce. Preparaty z czarnego bzu są zalecane w leczeniu i zapobieganiu przeziębieniu i grypy, łagodzeniu kaszlu, zapalenia zatok oraz w leczeniu owrzodzeń jamy ustnej i zapalenia migdałków. Wyciągi z czarnego bzu zmniejszają stężenie cholesterolu LDL i chronią przed wolnymi wodnikami. Produkty z czarnego bzu wykazują aktywność przeciwwirusową, szczególnie wobec różnych szczepów wirusa grypy. Bez czarny stosuje się również w przypadku bólu zatok, rwy kulszowej i w nerwobólach.

Stres jest reakcją organizmu na czynnik zewnętrzny (stresor). Stres może mieć różne przyczyny, takie jak problemy rodzinne, problemy z pracą, trudności finansowe, zły stan zdrowia, a nawet śmierć kogoś bliskiego. Magnez odgrywa ważną rolę w ludzkim ciele, reguluje wiele ważnych funkcji w organizmie (ponad 300 reakcji biochemicznych). Pomaga w utrzymaniu prawidłowego funkcjonowania nerwów i mięśni, wspiera układ odpornościowy, reguluje pracę serca oraz bierze udział w budowie kości. Niedobór magnezu jest związany ze zwiększonym stresem i lękiem. Badania na zwierzętach i badania kliniczne sugerują uzupełniające przyjmowanie preparatów magnezu i wysokich dawek pirydoksyny (witaminy B₆) na redukcję stresu.

Infekcje koronawirusami wywołującymi SARS zdarzały się także w przeszłości, a jedna z takich epidemii pojawiła się w 2003 r. Właśnie wtedy naukowcy zwrócili uwagę na użycie korzenia lukrecji gładkiej (Glycyrrhiza glabra L.), a dokładniej jej głównego składnika – glicyryzyny w leczeniu infekcji dróg oddechowych, zainteresowanie to wzrosło w 2020 r. ze względu na epidemię SARS-CoV-2. Do tej pory powstało wiele badań donoszących, że glicyryzyna hamuje namnażanie się i zdolność do infekcji poszczególnych szczepów kronawirusów oraz działa ochronnie na płuca poprzez zmniejszenie stanu zapalnego i hamowanie apoptozy.

Niedobór żelaza to jeden z najczęściej występujących niedoborów żywieniowych w populacji na świecie. Wśród jego przyczyn wskazywane są czynniki żywieniowe, zaburzenia wchłaniania, niski status ekonomiczny, a także czynniki środowiskowe, religijne czy etniczne. Niedobór żelaza  jest najczęściej  obserwowany u osób z grup ryzyka, takich jak: dzieci, kobiety regularnie miesiączkujące oraz kobiety w ciąży i karmiące, osoby starsze, osoby z chorobami przewlekłymi, sportowcy, osoby stosujące diety eliminacyjne. Ze względu na ważną rolę, jaką składnik ten pełni w organizmie, w przypadku stwierdzonego niedoboru, należy – w konsultacji z lekarzem –  suplementować preparaty farmakologiczne.

Cezurą czasową przypisywaną początkom antyseptyki jest druga połowa XIX w. Pierwszym oficjalnym antyseptykiem wprowadzonym do lecznictwa przez pioniera Johna Listera był kwasu karbolowy, jednakże środek ten wpływał drażniąco na tkanki. Na przestrzeni lat liczba dostępnych antyseptyków oraz zakres ich działania stopniowo rósł, przy jednoczesnym ograniczeniu toksycznego działania wobec tkanek. Znaczna część spośród preparatów przeznaczonych do dezynfekcji tworzona jest na bazie składników aktywnych przynależących do 4 głównych grup: alkoholi, biguanidyny, jodoforów oraz czwartorzędowych związków amoniowych. Ponadto na rynku coraz powszechniej dostępne są środki, których składniki czynne wykraczają poza wyżej wymienione grupy. Należą do nich m.in.: dichlorowodorek oktenidyny czy triklosan.